Norðurljósið - 01.01.1981, Blaðsíða 77

NORÐURLJÓSIÐ
77
ar til Shan-si. En þama var líka birta og áhugi, sem
varla átti sinn líka, jafnvel á heimili hans Hsi.
Er sunnudagur kom, var ekkert herbergi svo stórt,
að kristna fólkið allt kæmist þar fyrir. Var sóltjald sett
yfir garðinn að húsabaki. Var hann notaður sem
kapella. Chu stjórnaði morgunsamkomunni, á sinn
hressilega hátt. Vakti margt áhuga fólksins þennan
dag. Er skyggja tók, var vitnisburðasamkoma, og end-
aði þá. guðsþjónustan. Voru margar sögur sagðar af
dásamlegri kraftaverka náð Guðs. Þessar sögur, sagð-
ar með gleði trúar og ljómandi ásjónum, hrærðu mjög
hjarta mannsins, sem í tuttugu ár hafði beðið um og
unnið að því, að Upplöndin í Kína fengju að heyra
fagnaðarboðin.
En kyrrláta stundin næsta morgun snart menn
dýpra og varð ennþá minnisstæðari, því að þá söfnuð-
ust saman við borð Drottins þessir vinir, sem áttu svo
brátt að skilja. Þeir minntust hinnar ódauðlegu elsku
hans, er sagði: „Gjörið þetta í mína minningu.“ Geisl-
ar sumarsólar læddust inn í herbergið og skinu á höfuð
þeirra.
Þá var komið að undirbúningi ferðalags, er taka
mundi tíu vikur eða meir. Það var orðið áliðið, er Mr.
Taylor og fylgdarlið hans lagði af stað. Var kosið að
ferðast fremur á nóttu en degi vegna ryks og hita hans.
Talsvert margir þorpsbúar fylgdu gestunum og voru
tregir til að kveðja. Það var ekki fyrr en hinn „Virðu-
legi Aðal-Hirðir“ leyfði þeim ekki að fara lengra. Þá
sneru þeir tregir heimleiðis, er þeir höfðu unnist til að
gera það. En jafnvel þá gat Hsi ekki yfirgefið hann.
Hugsanir margar bærðu á sér í hjarta hans, margar
þrár. Og mílu eftir mílu héldu þeir áfram yfir þögula
sléttuna.
Loksins skildu þeir. Smám saman lengdist bilið á
milli mannsins eina og hinna elskuðu vina hans.
Er Hsi sneri aleinn heim um kvöldið, var hann að
hugsa um líf þessa manns, er Guð hafði notað og
blessað. Og hann hugsaði um sjálfan sig. Hvílíkar
breytingar höfðu átt sér stað, bæði hjá honum sjálfum
og umhverfis hann, síðan hann kvaddi Davíð Hill sjö
árum áður. Þá var hann eini kristni maðurinn i fjöl-
skyldu sinni og nágrenni. Nú voru risin upp Hælin og
söfnuðir og víða dreifðir kristnir menn í þessum
héruðum, sem honum hafði verið falin yfir-umsjón
með. Þetta var þó aðeins upphafið. Hvað mundu kom-
andi dagar bera í skauti sínu?
Er máninn kom upp yfir fjöllin, gat hann séð hvert
þorpið af öðru, umvafin þögn. Þar voru bæði karlar og
konur að deyja í myrkrinu. Og skammt fyrir utan
sjóndeildarhringinn lágu tugir smáborga ogstórborga
og ennþá fjær mörg hundruð fleiri, fylltar af þjáning
og synd. Aldrei hafði hann áður fundið meir til neyð-
arinnar og til tækifæranna að starfa. Aldrei hafði hann
orðið sér meir meðvitandi um þörf sína - á Guði.
„Verið minnugir leiðtoga yðar, sem Guðs orð hafa
til yðar talað; virðið fyrir yður, hvernig ævi þeirra lauk
(eða: útkomuna úr ævi þeirra) og líkið síðan eftir
trú þeirra. Jesús Kristur er hinn sami í dag og í gær og
um aldir.“ (Hebr. 13. 7., 8.)
Jesús Kristur er hinn sami, samur fyrir oss og fyrir
þá. Þeir hverfa, en hann varir. Hverju máli skiptir, þó
að þörfin sé meiri en orð fá lýst, einmanaleiki eða þrá?
Leggið út á djúpið. ,Jesús Kristur er hinn sami.“
Þremur vikum síðar hóf Hsi feorðalag á nýju starfs-
sviði. Þá fór hann með Mr. Stevenson að skipuleggja
litlu söfnuðina og að skíra nýja trúskiptinga á starfs-
svæði Ch’us fyrir vestan ána.
Hvílíkur lífskraftur er í orði Guðs, er heilagur Andi
heimfærir það til hjartans, sem er undirbúið til að taka
á móti því. Átta árum áður, í Búddha musteri, fyrir-
hitti eitt guðspjall Markúsar lesanda, sem var fús að
lesa það. I fimm löng ár var frækorn þetta að spíra,
mjög hægt, í hjarta eins manns. Aleinn, mitt í svart-
asta myrkri andlega, veitti maðurinn viðtöku því, sem
hann þekkti, hinu litla, sem komið var til hans, og
hann var smám saman leiddur til meira ljóss. Hvorki
kristinn 'maður né einhver, sem var að leita Krists,
fannst þar á svo stóru svæði, að dagleiðir margar þurfti
til að komast út fyrir það. Aldrei haíði hann á ævi sinni
hitt nokkurn, sem elskaði Drottin, eða þekkti hann.
En loksins kom sú stund, er hann komst í samband við
aðra, sem trúðu á Drottin. „Guðs sólaruppkoman
mikla fann hann.“
Síðan voru aðeins liðin þrjú ár. En varma snerting
vorsins leiðir fljótt í ljós það, er sáð hefur verið.
Dregnar þangað af Andanum sama komu þyrstar sálir
þangað, sem leituðu lífsvatnsins. Alveg eins og endur
fyrir löngu, gat Jesús Kristur ekki dulist.
Bókin hafði legið þarna í musterinu litla árum sam-
an. En boðskap lífsins hafði hún aðeins flutt einni sál.
En jafnskjótt og til var eitt, lifandi, kærleiksríkt hjarta,
sem gleðin yfir hjálpræðinu streymdi frá, þá gat frels-
arinn farið að birta sig vegna þessa litla guðspjalls.
„Þegar ég verð hafinn upp, mun ég draga alla til mín,“
sagði hann. Ó-jú, þau voru dregin til hans, presturinn
Chang og móðir hans Ch’u líka og margir aðrir. Hún
var sem hungur þráin eftir blessuninni, sem þeir gátu
séð, að aðrir höfðu fengið.
Því meir, sem þetta kristna fólk fylgdi æ betur
kenningum Drottins síns, fagnandi yfir að verða hlut-
takendur í þjáningum hans, hins krossfesta, þrátt fyr-
ir þrengingar og ofsóknir af því: að játa nafn hans, því