Lögrétta - 01.03.1932, Síða 47

205
LÖGRJETTA
206
TÁveðja
víð 50 ára afmeelí ‘Hólashóla, 24. júní 1952
Sftir
/fma ©. Sylands
Við, sem alla æfi áttum
eina vona leið
heim til æsku og ættarstöðva,
yfir sundin breið.
Við, sem fjærst í víðsjá drauma
vissum engin laun
betri en fjarlæg bernskuvjein
bakvið hverja raun.
Okkur reynis^ ljúft að líta
langt um fold og sæ —
þegar vor og hilling heillar
— heim að föðurbæ.
Þegar engum óravegum
eirir síbjört nótt,
glæstum vonum gjarna er tjaldað,
gull í tímann sótt.
Þín skal mest og fegurst framtíð
flestum heillum studd.
Hjer skal enn af æskumóði
auðnugata rudd.
Óðalstrú mun ástum vígja
öli hin fornu ból.
Altaf skagfirsk gleði og gifta
gróa um Hólastól.
Iiólasveinar heilum óskum
hylla hinn forna stað.
Þakka hið liðna, ljettum huga
leika minnum að.
Eftir hálfrar aldar gengi
eygja stærri mið,
leggja, í frama vilja og vonum,
vexti og þroska lið.
Skagfirðingur „heim að Hólum
liugsar hvar sem fer.
Öllu hærra á lengstu leiðum
löngum „f j ö r ð i n n“ ber,
vafinn sæmd og sagnaljóma,
signdur geislarún,
undrastorð frá ysta skeri
inn að jökul-brún.
Ríki starfsins rausn og snilli,
rísi þorp og sveit.
Dafni um fold og föðurbygðir
frelsi í hverjum reit.
Trúar hendur ætíð yrki
áa og feðra svörð,
verndi heill og guðagæfa
gamla Skagafjörð.
sem um væri að ræða kennara eða pilta.
Þetta varð að fara leynt, og fór það líka.
Þeir, sem fengnir voru til að skrifa Ár-
bækurnar, voru látnir lofa því hátíðlega,
að segja engum frá tilveru þeirra öðrum en
þeim, sem áður höfðu skrifað þær. Þessar
Árbækur voru skráðar fram yfir aldamót-
in, og er ýmislegt í þeim, sem óvinsælt
hefði orðið, ef það hefði komist á loft. Jeg
hygg, að nokkru eftir aldamótin hafi
þessu Árbókahaldi verið hætt, svo að sak-
laust sje nú, þótt frá því sje sagt. Það
mun hafa verið vorið 1899, að Árbókaritar-
ar, sem þá voru að fara úr skólanum,
kölluðu alla, sem í þessu leynifjelagi höfðu
verið og til náðist, á fund, til þess að ræða
um, hvað gera skyldi við bækurnar, og var
þar samþykt, að leggja þær inn á Þjóð-
skjalasafnið, með því fororði, að þær væru
læstar þar niður og engum sýndar næstu
50 árin. Mig minnir, að jeg væri Árbóka-
ritari þrj ú síðustu ár mín í skólanum. Með
mjer voru fyrst Helgi Jónsson frá Vogi,
síðar grasafræðingur, og Sigurður Pjeturs-
son frá Ánanaustum, síðar verkfræðingur,
báðir dánir, en seinna, þegar þeir voru
farnir úr skóla, Kristján Sigurðsson frá
Kröggólfsstöðum, sem nú hefur lengi dval-
ið vestan hafs, og Jóhann Briem frá Stóra-
núpi, sem dó í skóla.
Jeg held að flestir, sem verið hafa í
Latínuskólanum, eigi meira eða minna af
góðum og skemtilegum endurminningum
frá þeim árum. Mjer finst ekkert umtals-
efni vera gömlum námsfjelögum kærara,
þegar þeir hittast síðar á lífsleiðinni, en
ýmsir viðburðir, sem þá gerðust. Þótt þeir
sýnist smávægilegir, þá er því svo varið,