Lögrétta - 01.03.1932, Blaðsíða 49

209
LÖGRJETTA
210
fýsi og lipurð, og sá á borðinu hjá honum
Eimreiðina. Flutti ritið kvæði Þorsteins Er-
lingssonar „Kossinn“, mjög langt en smell-
ið, gamansamt og kjarngott.
Þessi tegund kveðskapar var mjer al-
gerð nýjung; því þá hafði jeg naumast
heyrt nafnið á „Don Juan“ Byrons.
Ekki kom Ólafur heim að sinni og gekk
jeg út í Melahóla og hugleiddi þessa dá-
semd, sem mjer þótti kvæðið.
Þegar jeg kom til baka var ljós að sjá
í hverjum glugga og gekk jeg í húsið.
Inni sat þar margmenni við góðan viður-
gerning; þar og þá eignaðist jeg góðkunn-
ingja, Guðjón Sigurðsson úrsmið — en ekki
vissi jeg af því fyr en löngu síðar. Var þá
tekið til skemtunar, að allir viðstaddir
skyldu „gefa númer“, sem svo var nefnt,
syngja lag, segja sögu, þylja kvæði.
Þegar röðin kom að mjer, stóð jeg upp
svo sem tilskilið var og þuldi „Kossinn“ við-
stöðulaust; hjeldu víst allir að jeg hefði
setið með sveitan skallan við lærdóm þenn-
an, en svo var ekki.
Auk okkar voru þarna staddir Þórður
Pálsson læknir í Borgarnesi, síðar mágur
minn, Hinrik Erlendsson, þá á læknaskólan-
um og síðar hjeraðslæknir í Hornafirði, báð-
ar systur Ólafs, þær Guðrún og Sigríður og
einhverjir fleiri, sem jeg kann nú ekki að
greina í svipinn.
Mörgum árum síðar heimsótti jeg síra
Valdimar Briem á Stóra-Núpi. Kemur hann
betur og síðar við sögu þessa. Spurði hann
mig þá hvort jeg væri sami merakóngurinn
og þegar jeg var að læra undir skóla hjá
honum á fermingaraldri; sagði jeg honum
þá lit og nöfn allra hestanna hans og sama
um flesta reiðhesta bænda í Gnúpverja-
lireppi og margra annara í Árnessýslu og
víðar að, sem jeg hafði sjeð í rjettum, við
kirkju, eða á ferðalagi.
— Mjer hefur orðið skrafdrjúgt um þetta
minni mitt í æsku og að sumu leyti fram
að þessu, því það hefur margsinnis komið
mjer að miklum notum, bæði fjárhagslega
og á annan hátt. Skal jeg nú ekki orð-
lengja þetta minnismas, en saklaust er þótt
jeg bæti einni smásögu við.
Óvandaður málasnápur ljet leggja þá
spurningu fyrir mig í rj ettarhaldi, hvort
jeg mundi endurþekkja útlendan sjómann,
sem hafði rænt, eða stolið hænsnum um
næturtíma úr kofa hjer í Reykjavík.
Honum, málamanninum, var kunnugt um
það, að jeg hafði verið á ferli um nóttina
cg við vín.
Sigurður Sigurðsson.
Jeg svaraði hiklaust já — og bætti við,
að mjer væri hann einkum minnisstæður
vegna þess. að hann hefði haft ör, stórt og'
mikið frá munnvikinu og út að eyra; mað-
urinn var látinn koma inn i rjettarsalinn,
en jafnskjótt sem hann sá mig, fór hann
að kjökra og sagði: „I killed the hens“
(Jeg drap hænsnin).
Maðurinn var sonur auðugs útgerðar-
manns í Skotlandi og því góðra gjalda að
vænta fyrir verjandann.
Einhverju sinni fyrir fáum árum gerði
jeg tilraun um minni annara manna.
Jeg sat einn góðviðrismorgun á tröppun-
um við hús mitt, Arnarholt, í Vestmanna-
eyjum; hafði jeg hjá mjer blað og blýant
og ritaði jafnskjótt sögusögn eða framburð
þeirra, sem fram hjá mjer gengu. Blöðun-
um hef jeg glatað, en þeir voru eitthvað
um tuttugu, sem jeg yfirheyrði í þessum
rjettarhöldum. Sýnishorn:
Ilverjum mættirðu?
Svör: 1. Það man jeg ekki.