Lögrétta - 01.03.1932, Blaðsíða 80

271
LÖGRJETTA
272
gátu verið, þeir voru á skrítnum fötum og
sumir með gullreknum gjarðabrynjum.
Bárður: Ja, það er auðsjeð að þú hefur
ekki fylgt tímanum, Hallmundur minn sæll!
en ef þú lýsir þeim fyrir mjer, þá skal jeg
reyna til að fræða þig betur.
Hallmundur: Jeg mun þá kveða vísur
nokkrar og láta nöfn þeirra vera í vísunum.
Kol jeg hitti kroppinbak,
krúnkaði sem 1 hrafni,
hans var lipurt tungutak,
tautaði eftir nafni.
Þóri næsta þegninn hjet
þurrasprengi Saga,
hjörinn gyltan hanga ljet
hreint niður á maga.
Hausakljúfur heitinn var
halur þriðji á sandi,
Þorfinns heiti þessi bar,
þungum veifði brandi.
Jón Domingó þunnan þegn
þá jeg fjórði kenndi,
veinaði mikið veðri gegn,
vonaraugum rendi.
Fimta sá jeg þegninn þá,
þar var einhver friður,
gætinn nefndist garpur s-á
Guðmundur himnasmiður.
Fjallagras í fingrum sín
fagurlega bar ’ann,
hefð’ann boðið brennivín!
blessaður maður var ’ann.
Allir snerust eins og hjól
út um frosna grundu,
grautskrautaðir á gyltum kjól
garpar hoppa mundu.
Bárður: Þetta skil jeg vel, þetta eru menn
konungsins í Krasabas, sem fylgja honum
trúlega; þeir hafa svarið honum eða fremur
ráðgjöfum hans eið og selt sig fyrir ógrynni
fjár ,að ekkert skuli skilja þá nema dauð-
inn. Þú þekkir vísuna eftir Svein Arneyjar-
kóng um kónginn í Krasabas:
Viðrings braut jeg vasaglas,
vóx þar út af masabras;
kóngurinn í Krasabas
kominn er í asaþras —
ja, asaþras er það, skaltu vita, Hallmund-
ur — en þó skal jeg segja þjer enn meira.
Þetta sem hempumaðurinn bar í hendinni,
það hyggur þú vera fjallagrös, en það er
töfratól ens nýja tíma og nefnist bók; en
þetta hefur án efa verið bók sú, sem jeg
heyrði kveðið um eitt kvöld, þá voru nokkr-
ir sjómenn hjá mjer um nóttina; jeg man
kvæðið af þeim.
Hallmundur: Þú munt vilja láta mig heyra
kvæðið; jeg hef ekki heyrt skáldskap síðan
jeg átti við Gretti.
Bárður: Jeg skil nú raunar ekki alt i
kvæðinu, því þeir tala svo margt á huldu,
þessir kjólklæddu, og einhverjar dylgjur
fundust mjer vera í sjómönnunum — bíddu
þá við meðan jeg kveð:
Biblíusterkur biskupinn
blessi þig ætíð vinur minn,
hann geymir lykla að helvíte,
hleypir þjer þar inn, kunninge,
ef þú ert ekki artugur,
ellegar nógu mjúklyndur.
Þá titrar jörð og tognar kinn,
trú þú á herra biskupinn,
og hans útvalin elsku-ker,
ef áherslan nokkuð skekkjast fer.
Hallgríms sje vömm til varnaðar,
vitlaus er öll áherslan þar.
Biskupshúsinu brakar í,
er biskupspeðið hreyfir því,
að hafi „biskupi sínum“ sýnt
sjerhvað, og í hann moðið tínt.
Hrafn, máfur, kjói, álka, örn,
Apolló suðrá Kálfatjörn!
Ef áherslan passar ekki vel —
ætl’ ekki dygði Kalómel?
og svo að stafa, maður minn,
svo mætti liðkast um skáldskapinn.
Já, gott er þetta, því er það,
þar mun ei vera „hrapað að“.