Eimreiðin - 01.05.1902, Síða 12

92
ekki að fara lengra út í þennan mentunarsálm, heldur snúa mér
að aðalefninu.
Hér í sýslunni eru fleiri skáld, en þau, sem hér eru sýnd.
Sérstaklega hefði verið ástæða til að sýna Jón gamla Hinriksson
og forgils gjallanda. En bæði er það, að þeir eru nokkuð kunnir,
og í öðru lagi er torvelt að gera grein fyrir þeim í stuttu máli.
Eg tek því það ráð, að leiða yngri mennina fram á sjónar-
sviðið — eða sýnishorn af þeim; því reyndar eru fleiri í þeim
hóp, en hér eru taldir, sem haldið geta á hljóðfæri Braga.
I.
Jón Þorsteinsson, bóndi á Arnarvatni í Mývatnssveit. Hann
er um fertugt, óframfærinn maður og næstum því feiminn. Hann
hefir ort fremur lítið og stundum leikið sér að því, að herma eftir
Grallarahöfundunum gömlu og Vísabókaskáldunum. —• Stundum
líkist hann Páli Ólafssyni, þegar hann yrkir ferskeyttar vísur, eins
og sjá má á vísum þeirn, er hér fara á eftir. Eó er ekki svo að
skilja, að Jón stæli Pál. Hitt mun nær sanni, að sporin verða lík
vegna þess, að báðir stíga létt niður á þjóðlegum grundvelli hug-
Ijúfrar hagmælsku. Og þegar tveir menn hafa málið og rímið á
valdi sínu og yrkja um sama efni, lætur að líkindum, að tungu-
takinu svipi saman.
Ég tek til dæmis þessa vísu:
Vorið dregur eitthvað út hefir geymt þar grænan kút
undan frosnum bakka: — gef mér nú að smakka!
GAMLI
Dimm er lifsins dómagjörð,
dul er að ráða hana;
hlumdi skot og hné að jörð
hesturinn máttarvana.
Líkt og báru-blak er dvín,
búin er þín saga;
aldrei líta augu þín
yfir grænan haga.
GRÁNI.
Mun sem fyrri fara á storð
frægðin lýð úr minni;
því skal búa örfá orð
offruð minning þinni.
Við höfum líka saman sælt
sólar og klaka stundir;
ég hef löngum bak þijt bælt
böggum þínum undir.