Eimreiðin - 01.05.1902, Blaðsíða 15

95
— menn segja’ eg beri knúahörund skrítið —
þá skyldi þeim á skallabeinum hlýna.
Pú skilur bróðir, Islands ungi son,
með egg í hug, sem varla er þörf að brýna.
Pað skilur hver, frá Skjálfanda til Don,
þá skyldu blóðs, að mölva hlekki sína. —
Og nú er sólin sigin bak við heiði
og sjávarbungati vaxin eins og leiði.
Pað fer oft svona. Vorsins græna grund
þú ginnir oss í laufabrekku þína;
menn halda það sé fögur friðarstund
og fara að klifra um æsku turna sína.
Hin fagra útsjón hrífur hugi manna,
því hnjúkar bláir vefja að sér grundir
og efst í slökkum gamlir feldir fanna
í fiskivötnum speglast neðan undir.
En líttu á annað, íslenzkt þjóðarmál,
á alt það hjarn, er þyngir vorri móður.
Það hlýtur víst að svíða hverri sál,
það sumarleysi og hinn litli gróður.
Og því er varla kyn þó beiskja blandist
í bikar okkar stuttu smalakvæða.
Pað getur skeð, að geislakossar vandist,
og glepjumst við um þvílík mál að ræða;
þeim morgunskýjum mætti jafnvel blæða.
Ég yrki ei meira, húmið hnígur yfir
og huldublæja signir hverja rót,-
Mér finst þó altaf eitthvað, sem að lifir
í Islands gróðri, það er kulda-bót.
Pað frækorn lifi, Islands ungi son:
Ó, ísabrot frá Skjálfanda til Don!
II.
Sig’urjón Friðjónsson bóndi á Sandi, 34 ára.
Hann er líkur Jóni Porsteinssyni að því leyti, að báðir eru
óframfærnir og yfirlætislausir og getur sú dygð gengið of langt.