Eimreiðin - 01.05.1902, Blaðsíða 16

96
Veröldin, sem vér lifum í, er þannig skipuð, að olnbogunum verður
að beita og tylla sér á tærnar. Peir menti veröa troðnir undir,
sem þetta láta ógert með öllu.
— Svo dulur maður sem Sigurjón er, þá er þó skáldskapur
hans enn þá duldari. Segja má, að hann eigi eklá brýnt erindi
til almennings fyrir þær sakir; því flestir vilja að gullið liggi í gras-
inu, en þykir ilt, að grafa eftir því undir fjallsræturnar.
Sigurjón er eina íslenzka skáldið, sem ég veit til að ort hafi
í anda »symbólistanna« svokölluðu. Skáldskapur þeirra er í lík-
ingum og allur á huldu. — T. d. skal ég geta þess, að þegar
Sigurjón yrkir um nýju tíðina, sem Harpa ber að sunnan, þá er
átt við sól og vor nýrra hugsjóna, nýrra atvinnuvega o. s. frv.
jafnframt því sem lýst er veðráttinni suðrænu. Sé þessa gætt og
grafist eftir ímynd eða tákni hugsunarinnar, vona ég, að meðal-
greindir menn fái skilið höfundinn, ef þeir lesa kvæðin oft, enda
ber meira á þessum dularhjúpi hugsunarinnar í þeim kvæðum sum-
um, sem hér eru eigi færð í letur.
— Sigurjón hefir gengið á Eiðaskóla og hlotið þar ágætis-
einkunn. —
ÆSKUDRAUMAR.
(Úr Einbúaljóðum).
Réttu mér faðir, hlýja höna
og hjálpaðu mér á veginn;
og vit hvort hann dugar ei’,
drengurinn þinn,
þegar dýrust er von og megin.
Réttu mér, bróðir hlýja hönd,
svo höldum við saman á mið;
og vit hvort hann bróðir þinn
bregzt þér oft,
þegar bylgjurnar skella á hlið.
Réttu mér, vina, hlýja hönd
úr höllinni þinni björtu;
og Ijósara en bjart mun um lífs-
starfið þar,
er loga tvö samrýnd hjörtu.
Réttu mér, vinur, hlýja hönd,
svo herðum við andans skeið
og betur en nokkur á undan oss
við afmörkum tímans leið.
Réttu mér, drottinn, hlýja hönd
og hjálpaðu mér á veginn
og vit hvort hann dugar ei’,
drengurinn hinn,
þegar dýrust er von og megin.