Eimreiðin - 01.05.1902, Side 24

104
Er sem líti’ eg leiftrin þjóta:
logarák um geiminn fer,
hrifinn þá ég fell íil fóta,
framsókn, helg og eilíf, þér.
Pína söngva sæta aö heyra
svarta nóttin veitir tóm.
Mínu sný ég aldrei eyra
undan þínum drottin-róm.
Til þín líka blessað barnið,
bráðum þetta heróp nær.
Ut á bálið, bylinn, hjarnið
bregð þú við, er trumban slær.
Alt í kring í bröttum brúnum,
björtum himni, sævi, dal
líta muntu logarúnum
letruð orð, er nema skal.
Pú sem frjálsa framsókn hatar.
fell í eyru á meyju’ og svein;
hljóðið samt til hjartans ratar,
hrópar gegn um merg og bein.
Binda skaltu barnaaugum
blæju dökka og þykk sé hún.
Ungrar sálar sjónartaugum
samt mun leiftra ’in bjarta rún.
Barnið vitkast, verður stærra,
vex frá reifum, gengur eitt.
þrárnar kalla hærra, hærra;
hljóm þann bugar ekki neitt.
Hver má frjálsan hefta anda,
honum banna sína rás?
Á hann kannske um aldur standa
eins og tjóðrað naut á bás?
Unz að lýkur æfidögum,
áfram kallar röddin skýr.
Elfan fylgir eðlislögum:
aldrei hún til baka snýr.
Sérðu ekki á barnsins brúnir
brennimarkið glöggva flutt?
Lær sem fyrst þær leyndu rúnir.
Löng er mentin, æfin stutt.
Lífið manua heimtar Helja;
holdið bugar þreyta og slit.
Aldrei þarf á eld að selja
unninn fróðleik, þekkitig, vit.
Yrkja verður upp frá rótum
æfiblóm hvers sérstaks manns.
Stendur æ á föstum fótum
fræðameiður þjóðar, lands.
Gnæfir hátt með himinskautum
horfinn limi frægðarróms,
klakinn upp í kulda og þrautum
kyngistorma og villudóms.
Bæði drifinn blóði og sveita
beztu manna á hverri öld;
það nam meiðnum viðgatig veita;
vor er hann orðinn föðurgjöld.
Honum gjörðu heimskan, villan
harðleikið sitt æskuskeið;
því þær höfðu ávalt illan
augastað á meiði þeim;
sáu glögt, að mundi tnynda
margan gróður skjólið hans,
svörðitin frjóvga, festa, binda,
flögin græða manns og lands.
Græða flögin; — þyngst var þetta,
þeirra mark er auðn og spjöll
systra, er úr sandi flétta
svartan þátt í tjóðrin öll.
Grundin bundin gróðurtaugum
getum nærri, að vera má
hvimleið þeim, er allra augum
eiga fyrir ryki að sjá.