Eimreiðin - 01.05.1902, Síða 27

107
Geta lagt við ljónið: fossinn,
loga glætt, en ekki reylc,
geta dýrstu draumahnossin
dúð og snert í veruleik
Geta vorsins varma og ljósi
veitt um þorrans gadd og snjá.
Geta rakið út að ósi
alla strauma tindum frá.
Áfram lengra, ofar, hærra!
altaf hljómar þessi raust.
Herðið ganginn, stígið stærra!
sterkar brýnir hvíldarlaust.
Prár mig pína þúsundfaldar.
Púsund spurnir heimta svör.
Nýir straumir nýrrar aldar
norður á djúpin hraða för.
IV.
Sigurður Jónsson, realstúdent á Helluvaði, 25 (?) ára.
Pað er í frásögur færandi, að Sigurður hefir fengið hæstu
ágætiseinkunn, sem fengist hefir í Möðruvallaskólanum. En hitt er
þó meira, að rúmlega tvítugur unglingur skuli hafa ort kvæðið
»Sveitin mín«, sem hér er prentað. Mundi margur hafa trúað því,
að það kvæði væri eftir Jónas Hallgrímsson, ef sagt hefði verið
og færðar líkur að.
Sigurður er vaskur maður og vel að íþróttum búinn; fer í
eftirleitir á vetrum, fótgangandi, fram í Ódáðahraun (Grafarlönd).
Hann er sonur Jóns Hinrikssonar, skálds, en hálfbróðir Jóns í Múla.
— Kynið er gott, enda er Sigurður enginn örkvisi ættarinnar.
SVEITIN MIN.
Fjalladrotning, móðir mín,
mér svo kær og hjartabundin!
sæll ég bý við brjóstin þín
— blessuð aldna fóstra mín!
Hér á andinn óðul sín
öll, sem verða á jörðu fundin.
Fjalladrotning, móðir mín,
mér svo kær og hjartabundin!
Fjallablærinn frjáls og hreinn
friðar, svalar vöngum þínum;
vakir fram á auðnum einn,
örvar, lífgar, frjáls og hreinn.
Snótin ung og ítur sveinn
eiga hann að vini sínum.
Fjallablærinn frjáls og hreinn
friðar, svalar vöngum þínum.
Fjallahringur forn og hár
faðmar þig að hjarta sínu!
Daga, nætur, öld og ár
um þig lykur hringur blár,
gætir þín með bros um brár,
bægir ógn frá skauti þínu.
Fjallahringur forn og hár
faðmar þig að hjarta sínu.