Eimreiðin - 01.05.1902, Blaðsíða 29

109
Pegar vorsins verndarandi
vakti yfir sæ og landi.
og sólin gullnu blossabandi
bryddi fögur skýjatjöld,
— morgun jafnt sem kyrlátt lcvöld, —
leifturbjörtum logabrandi
lýsti hún sólarhöllu;
fegurst brosa fanst mér hún þá af öllu.
Jafnt á gráts og gleöistundum,
gremjutíð og vinafundum,
hrært hún hefir mjúkum mundum
meiðslunum þeim stærstu við.
— Veitt mér hugarfró og frið.
Vísað leið á lífsins stundum,
ljómað fyrir stefni —
verndarengill minn í vöku og svefni.
Búðu, hlæðu á himni mínum;
heiður vegur geislum þínum
lagður skal, svo ljóma sínum
landa minna dreifi til.
— Bústað þinn ég vanda vil.
Pví að: hverfir þú mér sýnum,
þá eru sundin lokuð,
— gleði minni gröfin kalda mokuð.
Pví hefir aldrei verið spáð um Pingeyjarsýslu, fremur en Áifta-
nes, að sættjörðin frelsaðist« hér. En sumir spádómar rætast aldrei,
og margt kemur á daginn, sem aldrei hefir verið spáð. En hvað
sem þessu líður, þá er það víst, að á vörum þessara skálda og
í hugskoti þeirra býr sá andi, sem frelsar þjóð vora fyr eða síðar
— andi ættjarðarástar og menningar.
Sandi, 8. desember 1901.
Gudmundur Fri'öjónsson.