Eimreiðin - 01.05.1902, Qupperneq 57

*3 7
Petta var kynlegt, þar sem hún talaði mestmegnis am rang-
lætið, þegar hún vakti.
Eitt sinn lagði hún þessa spurningu fyrir mig — nývöknuð,
frá draumum sínum: Hvar er réttlætið að finna?
Hún brosti barnalega og sólin skein inn á höfðalagið.
Ég svaraði á þessa leið: I kirkjunni — í blöðunum, sem
presturinn ber upp í stólinn.
Ég vil fara til kirkju, mælti hún þá.
Já, á sunnudaginn kemur; þá á að ferma börn.
Systir mín varð glöð í bragði, venju fremur, þessa daga, sem
óliðnir voru til helgarinnar. Brá hún nú á forna venju: tíndi fífla
og sóleyjar og stakk á sig. En fölvinn í yfirbragðinu sýndi og
sannaði, að hún var söm og áður í raun og veru, að því er sjúk-
leikann snerti.
Við héldum til kirkjunnar á sunnudagsmorguninn. Leið okkar
lá gegnum skógarkjörr. Par var kvikt og kátt af sólskríkjum og
þröstum.
Á réttlætið hérna heima? spurði systir mín, og benti á leik-
svið þrastanna og sólskríkjanna.
Ég veit ekki, svaraði ég.
Mér sýnast þeir svo sakleysislegir og glaðir, mælti hún.
Já, en þeir lifa á ormum, sem þeir drepa og stundum koma
smyrlar og drepa þá.
Systir mín þagði um stund, en andvarpaði sáran.
I þessum svifum heyrðum við þyt í loftinu; litum upp og sá-
um smyril og sólskrikju koma í hendingskasti. Pau fóru í krók-
óttum eltingaleik upp í loftið og hurfu að lokum upp í bláinn.
Systir mín rak upp hljóð og féll í öngvit á jörðina. Pegar hún
raknaði við, leit hún upp í loftið og spurði: »Náði smyrillinn
sólskríkjunni?
Eg veit ekki; þau hurfu, svaraði ég. Ég þorði ekki að segja
henni það, sem auðvitað var og sjálfsagt: að sólskríkjan hlaut að
lenda í klóm smyrilsins.
Mér sýndist sólskríkjan sækja upp, mælti systir mín. Ætli
hún hafi verið að leita upp til guðs, á náðir hans? Mun hún hafa
verið að leita á náðir guðs í himninum?
Líklegt virðist það vera, svaraði ég.
Við héldum áfram. Éegar við höfðum haldið áfram um stund,
sá ég smyril sitja á þúfu, og var dúnflekkur í kringum hann. Ég