Eimreiðin - 01.05.1902, Qupperneq 61

Að því búnu kotn sólskinið og auðsveipnin. Hann fletti systur
mína klæðum í hjartastað, lagði heyrnarauka við eyrað og hlust-
aði á líffærin í brjóstinu.
Já það er eins mig grunaði, sagði læknirinn, stundarhátt, við
sjálfan sig.
Hvað? Hvað grunaði yður?
Að þetta væri, — já, það er byrjun á tæringu. Lungun eru
veil — — En henni getur batnað, um að gera að hún éti nóg af
nýju keti og drekki nýmjólk; já, hún ætti að éta lambaket.
Læknirinn fékk nú systur minni hvítt duft í öskjum og lagöi
lífsreglurnar niður fyrir brjóstið á henni.
Svo ætluðum við að fara. — En þá kom mér þetta í hug:
eitthvað mundi læknishjálpin kosta. Ég spurði lækninn eftir reikn-
ingnum og fékk ég hann þegar. Á honum stóðu io krónur. Og
þá átti ég ekki eina krónu til í eigu minni.
Eg bað lækninn að umlíða mig um þessa peninga. En hann
kvaðst ekki lána ókendum mönnum fé sitt.
Pá fór ég til kaupmannsins, sem bjó gagnvart lyfjamanninum
og bað hann ásjár. Tjáði ég honum vandræðin, að svo miklu
leyti, sem ég taldi þýðingu hafa. Hann brást vel við og lánaði
mér féð.
En ég varð að veðsetja honutn hægri hönd mína.
Systir mín gat ekki bragðað nýmjólk, þó að líf hennar lægi
við. Og þegar að því kom, að lífláta skyldi lamb til næringar
henni, vildi hún ekki það með nokkru móti. Er rétt að lífláta
skepnu, til þess að halda lífi í annarri skepnu? spurði hún. Og í
annan stað var henni sérstaklega ant um lömbin — síðan hún las
um lambið í Opinberunarbókinni.
Hún bar stöðugt réttlætið fyrir brjósti, og þráði það, vakin
og sofin. En hún talaði meira um ranglætið, því henni fanst það
vera ofan á og í hverju fyrirrúmi.
Eg varð að friða systur mína með einhverjum ráðum. ?ess
vegna stakk ég upp á því við hana, að við skyldum finna dóm-
arann og tala við hann um réttlætið.
Hún var fús til þess, enda var hún sérlega framgjörn, þegar