Eimreiðin - 01.05.1902, Blaðsíða 65

i45
Hann heyrir ekki hnjúkum þessum til,
hann hefir borist einhversstaðar frá;
hver getur sagt mér öll hans ættarskil
og alt, sem hefir skeð hans dögum á?
Og kannske ’ann hafi hrapað niður þarna,
en hafi áður skinið eins og stjarna!
Eg hegg og gref, þótt gangi nokkuð seint,
— ég gleymdi með mér smíðatól að hafa,
en vil að nafnið haldist skírt og hreint,
því hér skal fyrir margar aldir grafa.
Ég held þú ekki hittir fyrst um sinn
jafn-háan, fagran bautastein sem minn.
Eg mun ei eignast bautastein í bygð —
ég berst ei fyrir slíkum minnisvarða
sem þeim, er fylla flesta kirkjugarða
og eiga að minna á ýmiskonar dygð.
Nei — varðinn minn til himins bendir hátt,
en horfir nið’r á alt, sem stendur lágt.
Eað gerir minst hvar lík mitt liggur grafið,
ég læt menn sjálfa öllu ráða um það;
en nafn mitt vil ég sé mót himni hafið
og höggvið traust á einhvern fastan stað,
svo allir megi eftirtekt því veita,
sem upp í þessar hæðir vilja leita.
II. ÉING.
Já, hér ætti svei mér að heyja þing,
því hér er svo fagurt, svo víðsýnt um kring,
svo hátt yfir gróandi hjöllum.
Á tvo vegu hamarinn hnarreistur rís,
en hins vegar geiri af bláhvítum ís,
svo fagurt, sem unt er á fjöllum.
Hér safnast oft haukar og setja hér þing,
hér svífa þeir beinfleygu ernir um kring
io