Aldamót - 01.01.1894, Blaðsíða 2

2
Lærisveinunum var að vísu, þar sem þeir hér
verða fyrir oss í sögunni, engan veginn orðið full-
ljóst allt hið mikla og makalausa, sem lá í þeirri
köllun. Það var ekki von, því þeir skildu ekki
enn þá nema að svo litlu leyti persónu hins mikla
og elskaða meistara síns, sem hafði kallað þá í fylgd
með sér. En þó að margt og mikið í köllun þeirra
þar af leiðanda að sjálfsögðu væri þeim óskiljanlegt,
væri ekki enn þá runnið upp fyrir þeirra sálarsjón,
þá var þó svo mikið þegar orðið þeim ljóst, að ákaf-
lega ervitt og yíirgripsmikið lífsstarf lá að vilja
Jesú fyrir þeim, að hinar siðferðislegu kröfur, sem
til þeirra voru nú gjörðar eftir að þeir voru komnir
í fylgd með þessum guðlega meistara sínum, voru
undr strangar, að lögmál guðs, eins og það kom út
í hans kenning og lífi, heimtaði af þeim meira rétt-
læti, meiri og víðtœkari kærleik en heyrzt hafði
nokkurn tima áðr getið um. Frá upphafi samvist-
ar þeirra með Jesú höfðu þeir trúað á hann. Ut af
slíkri trú höfðu þeir gengið honum á hönd og gjörzt
lærisveinar hans. Þeir höfðu trúað því, að hann
hefði orð eilífs lífs og út af þeirri trú sinni kannazt
við, að hann væri Kristr, sonr hins lifanda Guðs.
Og að yfirgefa hann, hætta að vera Iærisveinar hans,
gátu þeir ekki látið sjer detta í hug. Þeir vissu,
að þá hefðu þeir kastað frá sér öllu því bezta, sem
þeir þekktu, einu sáluhjálparvoninni, sem nokkurs-
staðar var til. Það hefði verið sama sem að gjöra
andlega út af við sjálfa sig. Svo það var sjálfsagt,
að vera framvegis og til enda lærisveinar hans.
Það var lífsspursmál að fá að vera í ríkinu hans
og ganga lengra og lengra út í hið andlega stríð
gegn ranglætisöflunum í sér og fyrir utan sig í heim-