Aldamót - 01.01.1894, Blaðsíða 57

57
raeð tilliti til mannsins. Drottinn nam þá burt af
jörðunni, án þess dauðinn snerti þá.
Það er því í trúarlegu tilliti öldungis óbætt að
ganga út frá þvi, að það hafi tilheyrt hinni upp-
runalegu niðurskipun náttúrunnar, að bæði dýr og
jurtir dæju. Meira að segja: Þegar fyrir synda-
fallið hefur eitt dýrið lifað af öðru. í innýflura
steingjörðra rándýra hafa fundizt leifar af smærri
dýrum, er þau hafa lagt sjer til munns, áður eir
maðurinn er kominn til sögunnar.
En þegar vjer hugsum um dauðann, kemur sú1
mynd af honum ósjálfrátt í huga vorn, er vjer
þekkjum bezt sjálfir, — dauðinn í mannlífinu. Vjer
finnum það er eðli voru gagnstætt að deyja. Ert
þar af ieiðir ekki, að dauði dýranna hafi verið gagn-
stæður eðli þeirra. Vjer verðum miklu fremur að
álíta, að hann hafi upprunalega verið öldungis sam-
kvæmur eðli þeirra og þá um leið laus við sárs-
aukann.
Þótt maðurinn fyilist angist, þegar rándýrið f
vonzku snýr sjer á tnóti honum til að tæta líf hans
sundur, höfum vjer engan rjett til að ætla dýrinu
sömu tilfinningar, þegar það er í sömu sporum statt.
Maðurinn einn er skapaður í guðs rnynd. Hann er
gæddur ódauðlegri sál. Þegar hann er í dauðans
hættu staddur, flýgur hugur hans um alla heima og
geima á einu augnabliki. Hann deyr frá lífsstarfi
sínu, vonunt sinum, áformum sínum. Hann hugsar
um reikningsskap fyrir orð og gjörðir og þann dóm-
stól, sem hann á að mæta fyrir. Ekkert af þcssu
hreifir sjer hjá dýrinu. Því ófullkomnara sem
taugakerfið er, þeim mun lægra sem miðvitundarlíf-