Aldamót - 01.01.1894, Blaðsíða 109

109
Jesú Kristi, en fylgir sjálfum sjer eptir, gerir það,
sem honum sjálfum þóknast bezt, þykir vænst um
sjálfum, eða þá það, sem »fólkið vill«, það, sem
fjöldinn álítr að sje samhJjóða sannleikanum. En
þegar eins stendr á, sjest bezt, að skyldleikann
vantar milli hans og sannleikans, sem minnzt var á.
Hann vantar elskuna til liins góða yfir höfuð og
löngunina til þess, að vera góðr sjálfr. Hann vill
ekki vera góðr. Það er hlutrinn. Hann vill að eins
vera það, sera hann er, og ekkert annað. Og þá
er ekki að búast við, að Jesú Kristr sje sannleikr-
inn hans.
Jesús segir: »Mitt riki er elcki af þessum heimi«
(Jóh. 18, 36) um sannleikans ríki það, sem hann
stofnaði. Sá maðr, sem tilheyra vill þessu ríki, má
ekki láta neitt aptra sjer frá því, ekki nein áhrif
annarsstaðar að, ekki neinar tillokkanir, ekki neitt
vald eða hylli ríkis þess, sem tilheyrir heiminum,
ekki neinn heiðr þess, ekki neinn ótta fyrir þvi,
engar fortölur annara eða óvild. Hjer kemr í ljós,
hve einlæglega hann elskar sannleikann. Elski hann
hann á annað borð af hjarta, þá getr ekkert skilið
hann við hann.
Eitt enn, sem sýnir, hvers vegna margr ekki
eignast sannleikann. Og það er þetta: »Guð mót-
stendr dramblátum, en lítillátum veitir hann náð«
(Jak. 4, 6). Menn vilja ekki gefa upp dramblæti
sitt, ekki auðmýkja sig. Það eru menn til, sem
ekki vantar neitt annað, þeir hafa eiginlega ekki
neitt út á sannleikann að setja, langar hjartanlega
til þess að eignast hann; en vilja ekki auðmýkja
sig. Hroki hjartans stendr þeim í vegi.