Aldamót - 01.01.1894, Blaðsíða 11

11
sem eiga dálítið af samskonar lifandi trú, ofr-lítið
lifanda trúar-frœkorn í eigu sinni, búizt við því, að
drottinn veiti þeim svipaðan trúarþroska, svipaða
aukning á hinni litlu og veiku trú þeirra, ef þeir
biðja hann þess? Getið þér, sem nú í dag og frara-
vegis — með litla trúar-frœkornið í sálum yðar —
biðjið til drottins: »Auk þú oss trúna«, haft vissa
von um bœnheyrslu? Eg svara þessu hiklaust ját-
andi, svo framarlega sem bœnin þeirra, sem þann-
ig biðja, er eins einlæg og ekta eins og hún var hjá
lærisveinunum, sem á undan öllum öðrum báðu með
þessari bœn.
í hverju sýndi það sig, að bœn þeirra var ein-
iæg og ekta? — Það sýndi sig í því, að þeir undir
haDdleiðslu drottins framfylgdu þessari bœn með lífi
sfnu. Lífið þeirra leitaði í sömu áttina eins og bœn-
in. Þeir lögðu fram alla sína orku, allt sitt lif, til
þess að bœnin þeirra um aukning á trúnni þeirra
gæti orðið heyrð.
Það er til ónýtis að hrópa til drottins biðjandi
um meiri trú, svo framarlega sem lífsstefnan öll,
framkoman öll í lífinu fer i alveg gangstœða átt.
Margir biðja um meiri trú, og verða aldrei bœn-
heyrðir, sökum þess, að þeir vilja aldrei neitt vinna
að því sjálfir, að þeir geti orðið bœnhevrðir, aldrei
leggja neitt á sig til þess að trúin þeirra geti vax-
ið, fást ekki til að nota þessa litlu trú, sem þeir
hafa, henni sjálfri til eflingar.
Hin litla, veika og ófullkomna trúin er eins og
barn, sem enn þá er svo kraftalaust og óþroskað, að
það getr ekki gengið. Það þarf að læra að ganga,
en sá lærdómr kostar meir en litla áreynslu. Maðr
getr líka á fullorðins aldri orðið eins og veikt og