Aldamót - 01.01.1894, Blaðsíða 14
14
Vér finnum víst allir til þess, sem núeigum að
setjast hér á kirkjuþing til sameiginlegrar vinnu að
félagsmálum kristni vorrar, hversu mikil þörf oss
hverjum fyrir sig og öllum sameiginlega er á meiri
trú. Hinar kirkjulegu framkvæmdir vorar á síðast
liðinni tíð, kirkjufélagsárinu síðasta, hafa vitanlega
verið sorglega litlar. 0g þær litlu framkvæmdir,
eða réttara sagt: það mikla framkvæmdaleysi, sem
komið hefir fram í hinum kirkjulega félagsskap vor-
um, er talandi vottr um hið vantanda trúarafl hjá
oss öllum kirkjufélagsmönnunum. Eg býst við, að
flestir af oss hugsi fremr dauflega til árangrsins af
hinu félagslega starfi voru á þessu næst liðna ári.—
Það er fyrir oss nú líkt og þeim Símoni Pétri, er
þeir höfðu setið heila nótt úti á Genesaret-vatninu
og ekkert fiskað. Það þarf aukna trú til að halda
starfinu drottinlega áfram, þegar ekkert sýnist ganga.
Það er daprlegt að setjast á kirkjuþing, þegar allar
kirkjulegar fjelagsframkvæmdir sýnast ómögulegar,
þegar allir ganga með þá sannfœring 1 huga sínum,
að ekkert verði gjört, að árferðið sé svo ervitt og
illt, að engu verði um þokað fjelagsmálunum til efl-
ingar. Undir slíkum kringumstœðum þarf eg naum-
ast að minna neinn af yðr á lífsnauðsyn vor allra
á því að biðja drottin að auka oss öllum trúna.
Þér mynduð biðja svo sjálfkrafa, án nokkurrar bend-
ingar eða áskorunar frá mér, ef þér á annað borð
eigið heima í bœnarheiminum.
En það er annað, sem eg vil minna oss alla á
nú, til að enda mál mitt með. Biðjum frelsarann
nú strax og allt af meðan vér vinnum hér saman
á kirkjuþinginu, hver út af fyrir sig og allir sam-
eiginlega, um það, að þá er samvinnan hér á þess-