Aldamót - 01.01.1894, Blaðsíða 32

32
er þessi: Guð sýnir manninum aldrei hið minnsta
ranglæti í neinu. Hann lætur hann aldrei líða
neinn sársauka, nema því að eins að hann hafi ein-
hvern gæzkuríkan og góðan tilgang. Hið síðasta
svar Jobs til drottins sýnir ef til vill betur tilganginn
með sársaukann en nokkurt annað. »Með heyrandi
eyra heyrði jeg þig», segir hann við drottin, — það
er að segja áður en reynslan dundi yfir hann. Og
svo bætir hann við: »En nú sje jeg þig«. Drott-
inn reynir manninn til að gjöra hann sjáandi. Sárs-
aukinn brennir upp skýluna, sem dylur hinn and-
lega heim fyrir vorum innra manni.
Svo kemur frelsarinn í heiminn í fyllingu tím-
ans. Þegar spámennirnir eru að lýsa hinum kom-
anda Messíasi, er sú lýsing full af óumræðilegri
dýrð, en um leið dýpsta sársauka. »Fyrirlitinn og
af mönnum yfirgefinn, undirorpinn harmkvælum,
auðkenndur af sárum, líkur manni þeim, er menn
byrgja fyrir andlit sín, svo fyrirlitinn, að vjer mát-
um hann einkis*. Gáta sársaukans, sem í gamla
testamentinu hafði fengið sfna göfugustu úrlausn, fær
nú í persónu frelsarans, þar sem hann er staddur
bæði í Getsemane og á Golgatha, æðri skýring,
dýrðlegri úrlausn. Hann tekur að sjer allan mann-
legan sársauka og ber hann. Sína sáraukans leið
gengur hann, þolinmóður eins og lambið til slátrun-
ar leitt. Og yfir þessum sársauka vinnur hann þann
dýrðlega sigur, að hann rís upp af gröf sinni sem
lávarður lífsins og dauðans.
Kristindómurinn sameinar hinar tvær lífsskoð-
anir, sem staðið hafa og enn standa andspænis hvor
annari í mannlífinu, —pessimismus og optimismus —,
fellir skýlausan dóm yfir hið ranga í hvorri stefn-