Aldamót - 01.01.1894, Blaðsíða 60

60
Hin kristna lífsskoðun heldur því fram, að einn-
ig gegn um sársaukann opinberi drottinn kærleika
sinn til mannanna. Hann hafl gæzkuríkan og góð-
an tilgang með allt það, er mennirnir verða að líða.
I neyð og þrenging sje hann að hrópa til þeirra,
svo þeir snúi sjer til hans og hann fái látið þeim
hjálp sína í tje. Lífið er skóli, er hann hefur sett
oss í, og það sem hann ætlar oss þar að læra, er
að þekkja hans eilífu miskunnsemi og vora eigin
synd. En á þetta erum vjer næsta tornæmir. Þeg-
ar vel gengur, gleymum vjer honum og erum sjálf-
um oss nógir. Svo sendir hana sársaukann í garð'
vorn til að láta oss rumskast. Og margur maður-
inn hefur numið það á einni sorgarstund, sem hon-
um befur ekki í hug nje hjarta komið á mörgum
velgengnisárum.
Hin fyrsta þýðing sársaukans er sú, að vera
Jiegnandi, eins og jeg hefi áður bent á. Það er rjett-
lætistilfinning í brjósti voru, sem segir oss, þegar
vjer höfum brotið, að fyrir þetta eigum vjer aðliða-
Spekingurinn Plato sagði, að sá syndarinn væri
miklu lukkulegri með sjálfum sjer, sem liði hegn-
ing fyrir brot sitt, en hinn, er sloppið fengi óhegnd-
ur. Það er mikill sálarfræðislegur sannleiki, sem
liggur í þeirri hugsun fólginn, að brotið heimtar
hegning. Það, að maðurinn finnur, að nú er hann
að líða fyrir brot sitt, gefur samvizku hans fróun.
Það er ljeleg sú guðshugmynd, þar sem hinu hegn-
andi rjettlæti er útrýmt og í staðinn sett það mein-
leysi, sem allt lætur gott heita. í flestum tilfellum
verður sá, sem líður fyrir brot sitt, betri maður;
sársaukinn brennir upp að minnsta kosti eitthvað af
hinu illa í hans innra manni, er varð honum að