Aldamót - 01.01.1894, Blaðsíða 124
124
eða þegar bætist vel í sjóð.
Hjer til allrar hamingju er slikt,
heimilið er velmetið og ríkt;
heldur það sig hefðarlega’, en rjett,
hvergi sjer á framkomu þess blett.
Húsbóndinn er sívalur að sjá,
svolítil er bunga framan á.
Barminn prýðir band eitt rautt og hvítt,
borið lengi’, en allt af þó sem nýtt.
Þannig allt er eins og vera ber,
allt í skorðum prýðilega fer.
Sjest ei neitt, sem ami honum að,
eitthvað hlýtur þó að vera það.
Hrukkur við og við 1 enni sjást,
vilja þær til fulls ei burtu rnást.
Eitt er líka, helzt er gremur geð,
gengur ýmislega börnin með:
»Strákarnir sig standa’ ei nærri vel,
staupa sig þó lítt, jeg það ei tel.
En þeir gaspra’ um freisi, — frelsi’ og slíkt,
frelsi og lýðbtjórn! Hverju er þetta líkt?
Og jeg held þeir hafi’ ei nokkra trú;
hvernig láta strákormarnir nú?
Enga trú! já, trúa’ á ekki neitt!
Tíðin er þó sannarlega breytt!«
VIII.
iSjötiu’ ára. — Haust er komið kalt,
kveldar snemma, harla breytt er allt.
Grösin fallin, fölnuð blómin öll,
fjallahnjúka þekur drifhvít mjöll.
Norðanvindar næða svalir opt,
nepjulegt og kalsafullt er lopt.
Elykkjast burtu fuglar hvern einn dag,