Aldamót - 01.01.1894, Blaðsíða 43

43
fá þeim ekki til blessunar orðið, — taka á móti dag-
legum velgjörðum hans með sjálfsskyldu, gleymandi
að líta til himins og þakka jafnvel fyrir brauðin og
smáfiskana. Þannig snúa þeir gleðinni, sem guð
vill gefa þeim, upp í sársauka. Guði er ekki um
að kenna, heldur skammsvni og þverlyndi mann-
anna. í þeirri birtu, sem guðs orð gefur, sjáum
vjer gleði og tögnuð, sorg og sársauka mannlifsins
í sönnustu ljósi.
Vantrúuðum manni er gjarnt til að segja í hjarta
sínu, þegar hann kennir sársaukans: Hví skyldi
hinn almáttugi níðast á mjer, lítilmagnanum, og láta
mig líða? Og honum er hætt við að láta hug sinn
fyllast bræði og heipt, sem margfaldar sársauk-
ann.
Trúaður maður segir í hjarta sínu, þegar sárs-
aukinn dynur yfir: Frelsari minn, vertu hjá mjer
þessu myrkri! Jeg get ekki verið einn. Og myrkr-
ið smádreifist. Hann finnur hann hefur þann hjá
sjer, sem sterkari er en sársaukinn.
Vantrúin margfaldar sársaukann í hjarta manns-
ins. Trúin dregur úr honum, sefar hann, breytir
honum í sælu með því að leggja hið grátandi barn
i faðm hins himneska föður. Hve opt heyrum vjer
eigi af vörum hinna göfugustu meðal vantrúarmann-
anna: 0, gæti jeg að eins trúað! Það er optast
sagt, þar sem sársaukinn er á ferðinui. Það er við-
urkenning um yfirburði trúarinnar til að hugga.
Guð gefur mönnunum að öllu samtöldu meiri
vellíðan en sársauka. Fyrir þá, sem ekki þekkja
hann og standa ekki i neinu trúarinnar samfjelagi
við hann, verður hin góða gjöf opt og tíðum til
sorgar og sársauka. Og reynsla þeirra mun í flest-