Aldamót - 01.01.1894, Blaðsíða 5

5
vitna trúmennirnir og kristindómsvinirnir með hin-
um fagnandi og sigri hrósandi óvinum kristindóms-
ins um það, að ríki vantrúarinnar sé ákaflega vold-
ugt á vorri tíð. Og þar sem svona lagað álit kemr
fram úr tveimur gjörsamlega gagnstœðum áttum,
úr vantrúaráttinni og trúaráttinni, frá mönnunum
fyrir utan kirkjuna og mönnunum í kirkjunni, þá
getr víst enginn efi verið á þvi, að hvorirtveggja
mennirnir eða mannflokkarnir hafa virkilega meira
en lítið fyrir sér í þessu áliti sínu um það, að van-
trúin sé svo mikil, en trúin svo lítil í nútíðinni víðs-
vegar um löndin. Og ef ástandið er þannig, ef það
virkilega er svo, að nú, sérstaklega sökum styrk-
leika vantrúarinnar og veikleika trúarinnar, sé í-
skyggilegir, hættulegir tímar, þá er líka auðsætt, að
þessi gamla bœn postulanna: »Auk þú oss trúna®
er alveg sjálfsögð allsherjar-bœn fyrir gjörvalla nú-
tíðarkirkjuna.
Eg hefi nýlega í blöðunum dottið ofan á játn-
ing frá heimsfrægum rithöfundi og vantrúarhöfðingja,
r ealist a-skáldkonunginum frakkneska, Emile Zola,
sem mér þykir vert að minna á 1 sambandi við
þetta mál. »í þrjátíu ár«, segir hann, »hefi eg
barizt fyrir vantrúnni, en nú er eg orðinn hikandi í
sannfœring minni. Ekkert nema trúarbrögðin, trúin,
megnar að standa á móti kenningum þeim, er öllu
vilja kollvarpa. En trúarbrögðin eru á þessum tíma
nálega horfin vor á meðal. Hver gefr oss nýjar
fyrirmyndir ?« Svona farast þeim manni orð. Það
ber ekki mikið á fögnuði og sigrhrósi út af fram-
gangi vantrúarinnar í þessari játning. Og þar sem
svona lagaðar raddir heyrast nú líka úr þeirri átt,
þá er eins og sjálf vantrúin sé farin að finna til