Aldamót - 01.01.1894, Blaðsíða 38

38
raanninum sje eðlilegt að vera heilbrigður, en það
sje gagnstætt eðli mannsins að vera veikur; veik-
indin sjeu eins og eitthvert utan að sækjandi, fjand-
samlegt afl, er velti sjer vfir manninn, og náttúran
berjist á móti þessum óvin sínum eins lengi og
henni sje unnt. Jeg veit ekki betur en það sje al-
mennt viðurkennd setning, sem öll læknisvísindi
byggjast á, að manninum sje heilbrigðin eðlileg og
öll læknishjálp sje eiginlega í því fólgin, að hjálpa
eðli líkama vors til að hrinda veikindunum, þessum
illa óvin vorum, burt.
En einmitt af því heilbrigðin er manninum eðlileg
og oss er öllum ætlað að vera heilum en ekki sjúk-
um, er oss gjarnt til að gjöra tiltölulega lítið úr
heilbrigðinni. Hún er oss eins eðlileg og andrúms-
loptið. Þegar eitthvað ber út af með heilsu vora,
finnum vjer, hvílik blessun það er að vera heill heilsu.
Vjer tökum mikið eptir sársaukanum og gjörum
mikið úr honum, af því að hann er oss óeðlilegur.
En vjer tökum minna eptir því, þegar oss líður vel,
því vjer álítum það svo sem sjálfsagt. Þess vegna
segja margir ósatt, þegar þeir eru að tala um eigið
líf sitt. Ef þeir hefðu haldið nákvæman reikning
yfir gleði og sorgarstundir lífs síns, mundi þeim ef
til vill koma á óvart, hve margar og hve lang-
vinnar gleði- og vellíðunarstundirnar voru. En þann
reikning halda menn ekki. Þess vegna er það örð-
ugt, — já eiginlega alls eigi unnt, að vega þetta
hvað á móti öðru.
Er annars ekki meira af heilbrigði en veikind-
um í heiminum? Lifa ekki mennirnir að meðaltali
rniklu fleiri daga heilbrigðir en veikir?
Heilbrigðin er oss að sínu leyti jafn-eðlileg og