Aldamót - 01.01.1894, Blaðsíða 46

46
Takmörkin, skorðurnar, böndin eru neitun frelsisins.
Og guð vildi ekki skemma mynd sina. Hann vildi
um fram allt, að maðurinn væri frjáls. Honum var
engin dýrð í þjónustu hans, ef eðli hans var svo
bundið, að hann mátti til. Hugmyndin um frjálsa
veru, frjálst líf, frjálsa þjónustu, frjálsan kærleika,
frjálsa viðurkenningu sannleikans hefði um leið orð-
ið að engu.
En drottinn, sem er alvis, — vissi hann ekki
fyrir fram um syndina og sársaukann, er taka mundu
í sinn heljarfaðm öll mannanna börn, leiða þau af-
vega, aflaga mynd hans, naga þeirra dauðlega hold,
snúa hinum blessuðu gjöfum hans í böl og bágindi?
Hann, sem er kærleikurinn sjálfur, algóður og al-
vís, hvers vegna ljet hann ekki heldur hugmyndina
um sköpunina farast fyrir en að steypa börnunum
sinum niður í þenna sársaukans eld?
Hann hafði frá öndverðu fyrirhugað að senda
son sinn eingetinn, til að brjóta vald syndarinnar,
dauðans og sársaukans á bak aptur, leiða oss á
rjetta leið, endurreisa mynd sina í brjósti voru,
sljófga tönn sársaukans, snúa böli og bágindum í
blessun.
Enginn maður hefur fæðzt í heim þenna, sem
guðs sonur fæddist ekki til að frelsa. Fyrir hvern
einasta Adams son er hann í dauðann genginn og
frá dauðum upp risinn. Eptir að syndin kom inn i
heiminn, hefði enginn maður fæðzt, ef það hefði
ekki skeð í tilliti til mannkynsfrelsarans. Þannig
verður syndin til þess, að drottinn opinberar kær-
leika sinn á fullkomnari, dýrðlegri hátt. Hann gjörði
meira fyrir mennina, sem fjellu, en englana, sem
stóðu stöðugir.