Aldamót - 01.01.1894, Blaðsíða 27

27
sjer, þar sem hinar austrænu þjóðir sitja frá einni
öldinni til annarrar við hinn sama volæðiskost.
Hið austræna þunglyndi er líka að orðtaki orð-
ið. Tilfinningin um þetta þróttleysi viljans, sem
finnur sjer um megn að taka tauma viðburðanna í
eigin hönd og láta skríða til skarar, er eflaust ein
af hinum mörgu orsökum til þessa þunglyndis. Fólk-
ið er sífellt að dreyma, en lítið að starfa. Og draum-
urinn er þungur og ljótur og endar í myrkri og
skelfing.
Önnur orsök til þessa þunglyndis er eflaust
fólgin í hinni veiku líkamabygging fólksins, er illa
þolir alla áreynslu og er ótalmörgum kvillum háð.
Og hin þriðja orsök liggur í hinu pólitiska ástandi,
sem hefir sömu kúgunina í för með sjer öld eptir
öld og lætur einstaklingnum engan frið nje vernd
í tje, með allri þeirri neyð, niðurlæging og kvöl,
sem slíku ástandi ætíð er samfara. Líf sitt meta
menn einskis. Dauðahegningin hefur enga skelfing
í för með sjer. Ber það opt til, að eptir henni er
sókzt sem sjerstökum hlunnindum. I Kína sækist
opt fjöldi manns eptir því, að láta líf sitt í stað hins
dæmda glæpamanns, fyrir ofurlitla peningaupphæð. v
Þvi Búddatrúarmenn þykjast þess fullvissir, að sál
þeirra muni einhvern annan bústað öðlast, þegar
hún skilur við Hkamann, og það er ofurlítill mögu-
legleiki til þess, að sá bústaður verði betri, þótt eins
vel geti hann líka orðið rniklu aumari.
Aðalorsökin til hins austræna þunglyndis eru
trúarbrögðin. Frá böli tilverunnar er dauðinn þeim
engin lausn, því hann er skoðaður sem flutningur úr
einum ham í annan, og í öllum myndum er tilver-
an sama örvæntingarlögmálinu háð. Þegar sálin