Aldamót - 01.01.1894, Blaðsíða 140

140
ingar er ekkert, sem bendir í þá áttina. En það
mætti benda á ýmislegt, sem sannar hið gagnstæða,
og þessi tvö erindi taka af öll tvímæli:
»Ó kærleikans gub! þína blessun breið
á börn þín, er huggast ei láta,
og sign þú hvert smábarn á lífsins leið
og líkna þeim öllum, sem gráta.
Þín hönd verði máttug í hrelling og neyð.
Já, hjálpa þú oss til að gráta.
Far vel út á dapurlegt dauðans gráð
og drottinn þjer greiði veginn.
Þótt þrungið sje lopt og þrotið vort ráð
og þrótturinn felmtri sleginn,
þá hyllir undir guðs líknarláð
og landtöku hinum meginns.
Um H. H. veit jeg ekki. En bezt gæti jeg trúað
því, að hann væri enginn aþeisti. Hið gullfagra
kvæði hans Systurldt sannar það að minnsta kosti
ekki. Báðar eru bækur þessara ungu skálda vorra
lausar við allt guðlast. Það held jeg sje líka hið
allra Ijótasta yrkisefni, sem nokkur getur valið sjer.
Hún er ung, rea/isfa-stefnan í íslenzka skáld-
skapnum. En það skyldi vera, að það væri ekki
komin ýms apturfarar merki á bana hjá allra-yngstu
skáldunum. Hún virðist vera komin þar út í æði-
miklar öfgar. Og eptir því sem öfgarnar verða
hrottalegri og ófrýnilegri, er einhver andans stefna
kemst út í, — þeim mun minna er orðið eptir af
olíunni á lampa hennar.
Ný útgáfa er komin út af ljóðum Steingrims
Thorsteinssonar, vönduð að allri útgerð (Gyldendal')
eins og kvæðunum sæmir, þótt fáein smálýti finnist
á prófarkalestri, af því höfundurinn hefir verið í
fjarlægð, þegar bókin var prentuð.