Aldamót - 01.01.1894, Blaðsíða 9

9
sama eðlis og mustarðskornið. Eðli mustarðskorns-
ins haíði Jesús áðr lýst fyrir lærisveinunum i einni
af dœmisögum sínum. »Minnst er það«, segir hann
þar, »allra írœkorna, en nær það vex, er það meira
en nokkurt kálgresi, og verðr svo stórt sem eik,
svo að fuglar himins koma og leita sér skýlis f
greinum þess« (Matt. 13, 32). Öll sönn trú, hversu
smávaxin sem hún er, hefir nákvæmlega sama lífs-
mögulegleik, sama makalausa vaxtar-hœfilegleik,
sama óskiljanlega og dásamlega þroskunareðli eins
og mustarðskornið. Það er eitt stórkostlegt náttúru-
undr, hvilíkt feikna-tré getr vaxið upp af þessu
»minnsta af öllum frœkornum«, mustarðskorninu1.
Og það er eitt stórkostlegt náðar-undr, að trú krist-
ins manns, svo dœmalaust lítil og veik eins og hún
einatt er, eins og hún vanalega er til að byrja með,
skuli geta náð öðrum eins dýrðlegum þroska eins
og vitanlegt er að hún svo oft hefir gjört, skuli
geta orðið að þvíliku makalausu afli, sterkasta afl-
inu i mannkynssögunni, skuli geta gjört virkileg
kraftaverk, skuli, andlega talað, geta flutt fjöllin úr
stað, látið trén festa rœtr í hafinu.
1) Mustarðs-jurtin getr á Gyðingalandi og viðar um
austrlönd náð ákaflega miklum þroska; vex þar enn villt
eins stór og lítið tré. Það er þó auðvitað ekki »tré« í eigin-
legum skilningi. Þar sem í dœmisögu frelsarans er sagt um
frœkorn jurtar þessarar, sem gœdd er þessum makalausa
vaxtarhœfilegleika, að það sé minnst allra frœkorna, þá á
ekki að skilja það svo, að mustarðskornið sé minna en öll
frœkorn, sem til eru, heldr að það sé minnst þeirra frœieg-
unda, sem menn á þeim tíma voru vanir að sá i maturta-
garða eða akra Gyðingalands.
J. Bj.