Aldamót - 01.01.1894, Blaðsíða 142

142
eru, höfum við Björnson og Ibsen okkar íslendinga.
Ibsen var lengi hafður út undan í Noregi. Nú er
hann búinn að hefna sín. Og það ættu allir vinir
síra Matthíasar að muna, að það hefnir sín, dregur
dilk eptir sjer, ef jafn-göfugborinn bróðir hans á
Parnassus er settur hjá. Matthíasar-öldin rennur þá
of snemma út, en Steingrímsöldin hefst og verður
bæði löng og björt.
Mennirnir eru svo dæmalaust ólíkir að öllu
leyti. Og þá ekki ljóðasmíð þeirra síður. Stein-
grímur er fyrir hina fáu, — Matthías maður fjöldans.
Steingrimur er aristókrat að upplagi og það er sterk-
ur aristókratiskur blær yflr öllum ljóðum hans. Það
er eins og skrjáfi í dýrasta silki, þegar maður opn-
ar bókina og fer að lesa. Alit er heflað og fágað,
hreint og skínandi. Hugsanirnar djúpar og göfugar.
Allt ljótt og óhreint í útlegð, — hvergi einn einasti
blettur. Og eptir því sem maður les lengur, miki-
ast maður meira og meira yfir fegurð þess heims,
sem andi, höfundarins dvelur í. Jeg efast um, að
nokkur íslendingur hafl elskað fegurðina eina og út
af fyrir sig eins heitt og innilega og Steingrímur.
Þegar jeg er að spyrja sjálfan mig, hver af þess-
um nýjustu ijóðum muni nú lifa lengst, verða lengst
lesin og í hávegum höfð, kemst jeg ætíð að þessu
sama: Skyldu það ekki verða Steingrlms? Hvers
vegna ? Þar er ekki hærra andans flug, ekki meiri
andagipt. En fyrir utan Prómeþevseldinn, sem þar
er, stendur svo mikið andans erfiði, svo djúp og
vandvirknisleg hugsun á bak við hvert vísuorð.
Engum hefur tekizt eins og honum, að koma mikilli
hugsun fyrir í fáum orðum. Og það er þetta, sem
gefur kvæðum hans sjerstakt gildi. Það stendur
hærri intelligens á bak við þau.