Aldamót - 01.01.1894, Blaðsíða 77

77
Það er úrlausn vantrúarinnar á sársauka lífsins.1
Guð forði oss öllura frá slíkri úrlausn!
Á henni fara menn líka að verða þreyttir.
Teiknin benda öll í þá áttina. Á Frakklandi héfur
trúin á guðs eingetinn son og sú gætilega úrlausn,
sem hún gjörir á sársaukanum í lífinu, verið útlæg
um nokkra mannsaldra. Nú kemur þaðan ein lýs-
ingin annari átakanlegri af því, hvernig lífsaflið og
lífsþráin sje algjörlega að verða uppþornað og eyði-
lagt hjá æskulýðnum, auk heldur öðrum. Og nú er
Þrópað hærra og hærra, skýrara og skýrara á trúar-
Þrögðin. Það litur út fyrir, að menn ætli nú aptur
að fara að kannast við þau sem hið eina, er fái
hjálpað mönnunum til að bera sársaukann. Van-
trúin sjálf er farin að hrópa víðsvegar um heiminn:
Gefið trúnni rúm!
Jeg skilst svo við þetta efni, og bið tilheyrend-
nr mína að fyrirgefa mjer, að jeg hefi ekki gjört
því betri skil. Jeg hefi lengi þreytt þolinmæði yð-
ar. En það, sem jeg hefi verið að reyna að segja
i dag, er einungis exordium, formáli þess, sem segj-
ast þarf einhvern annan dag. Þessar hugleiðingar
tim sársaukann hafa leitt mig til að hugsa um tvö
•önnur merkileg atriði, sem standa í sambandi við
hann. Það eru tvær hliðar á starfsemi kristilegrar
1) Með þessu vil jeg ekki eigna höfundinum sjáifum þessa
úrlausn. Hann lætur kristindóminn vera algjörlega fyrir utan.
Mönnum hefur þótt endir sögunnar, þessi örþrifsráð móður-
innar, — ónáttúrlegur. Enginn móðir í öllum Noregi mundi
sjöra slíkt. £>ær væru of kristnar til þess, norsku mæðurnar,
að missa nokkurn tima alla von um börnin sin.