Aldamót - 01.01.1894, Blaðsíða 144

144
nokkuð norskuskotinn og strangur«. Það er undar-
legt, að jeg skuli aldrei hafa fengið að heyra þetta
fyr. Það hefur þó ýmislegt verið Sagt við mig og
um mig hjer þessi árin, en aldrei þetta, svo jeg viti
til. Og jeg hefi spurt aðra að því og þeir hafa held-
ur ekki heyrt það. Jeg er því kominn að þeirri
niðurstöðu, að minn góði vinur, síra Matthías, hafi
skáldað þetta upp frá eigin brjósti. Mjer hefur ver-
ið borið margt á brýn, en aldrei það, að jeg væri
norskuslotinn. Það er víst hin, guðfræðislega stefna
mín, sem síra Matthías á við. I henni gæti jeg ekki
verið norskuskotinn á annan hátt en þann, að jeg
líktist þeim Norðmönnum, sem hafa verið kennarar
mínir í guðfræði. Sá maður, sem jeg lærði mest af
og hefði helzt haft freisting til að taka mjer til fyrir-
myndar í þeim sökum, var Frederik Petersen, prófess-
or við háskólann í Kristjaníu. Hann er álitinn einn
hinn allra-frjálslyndasti og fremsti kennari í guð-
fræði á öllurn Norðurlöndum og jeg teldi það hinn
mesta heiður að vera honum í einhverju líkur. En
þann heiður hafa víst ekki mótstöðumenn kirkjunn-
ar hjer viljað gefa mjer, — gátu það heldur ekki,
því þeir þekktu ekkert til professor Petersen. Svo
þetta er hreinn tilbúningur úr síra Matthíasi. — Að
jeg væri svo ákaflega strangur hefur mjer heldur
aldrei verið borið á brýn af »þeim, sem frjálslyndir
þykjast í trúarefnum«. Þeir hafa miklu fremur bor-
ið mjer hið gagnstæða á brýn. Þeir hafa leitazt við
að sýna fram á, að jeg væri oflítið strangur, hjeldi
ekki fast við prógramm kirkjufjelagsins, væri með
öðrum orðum of liberál frá kirkjunnar sjónarmiði.
Svo jeg er kominn að þeirri niðurstöðu, að síra
Mattbías hafi tekið þetta upp hjá sjálfum sjer, það
sje nú hans skilningur, en einkis annars. Og með
það er jeg ánægður. En jeg vildi þó heldur, að
hann hefði látið það koma svo fram í bókinni.