Aldamót - 01.01.1894, Blaðsíða 72
72
hvers? Til að frelsa mennina frá valdi hins illa,
syndinni og sársaukanum og dauðanum. Trúin á
hann, mannkynsfrelsarann, er sigurinn yfir sárs-
aukanum. Hún er hið eina, sem huggar, dregur úr
sviðanum, gefur manninum þrek til að bera sárs-
aukann. Fyrir þann, sem hefur trúna á guðs ein-
getinn son i hjarta sínu, snýst sársaukinn í bless-
un.
Takið sársaukann burt úr lífinu, látið engan
finna til neins meins, rýmið burt sorginni og sökn-
uðinum, sjúkdómunum, kröminni og kvölinni og
eymdinni, og ímyndið yður lífið, — hvílíkurn stakka-
skiptum mundi það eigi taka? Hve mundi eigi
brjálsemi gjálífisins taka yfirhönd! Hversu mundi
eigi hvirfilbylur spillingarinnar blása yfir mannfje-
lögin og hrifa allt með sjer? Hve mundi eigi hið
illa í manneðlinu verða algjörlega ofan á, — dýrið
í oss rísa upp og troða manninn undir fótum!
Engar uppreistarhugsanir koma í hjarta trúaðs
manns, þegar hann líður, heldur beygir hann sig í
auðmýkt og segir: Guð, vertu mjer syndugum líkn-
samur! Lausnari minn, vertu hjá mjer!
»Með þjer geðrór mæti’ eg liverju fári,
með þjer verður sæla’ í hverju tári.
Skeyti dauðans skelfist jeg ei þá.
Skjöldur minn, ó Jesú, vert mjer hjá!
Engin örvænting, hve mikil sem kvölin kann að
vera, heldur hin fullkomnasta vissa um endilegan
sigur og eilífa umbun.
Þegar kristin móðir veitir litla barninu sínu
nábjargirnar, segir bún um leið og tárin hrynja:
Jeg veit, jeg á það hjá guði. Þegar trúaður maður
liggur fyrir dauðanum og verður að taka út þá kvöl,