Aldamót - 01.01.1894, Blaðsíða 21
2L
brigða sál sjúka, fulla af örvænting og óumræðileg-
um kvíða. Það getur því ekki verið óþarft verk, eins
og nú er ástatt, að bugsa um sársaukann í lífinu
með stilling og gætni í ljósi kristindómsins.
Aðalatriðið fyrir oss kristna menn er hjer hið
sama og ætíð endrarnær, þegar einhver mikill vandi
er á ferðum, að leita að svörum ekki hjá sjálfum
oss, heldur í guðs orði. Svarið, sem vjer þar fáum,
er ætíð óyggjandi. Jeg vil því leitast við að láta
niðurstöðu þessara hugleiðinga um sársaukann í líf-
inu vera sókta niðurihina ótæmandi gullnámu guðs
heilaga orðs. Það á að vera ljós á leið vorri og
lampi fyrir fót vorn á hinni jarðnesku vegferð vorri.
Aldrei megum vjcr án þess ljóssins vera. En þeg-
ar gatan liggur gegn um sársaukans dimma dal, er-
um vjer þó aumlegast staddir, ef vjer höfum eigi
þetta blessaða ljósið hjá oss.
Jeg býst eigi við að segja neitt nýtt, koma með
neinar nýjungar. Læt mjer heldur eigi til hugar
koma, að jeg fái gefið skýringar yfir hið leyndar-
dómsfulla og hulda ráð drottins, sem guðleg opin-
berun hefur eigi afhjúpað fyrir mannlegum skilningi.
Vjer erum umkringdir leyndardómum á allar hliðar
og vitum að svo verður það að vera, meðan auga
vort öðlast eigi aukið sjónar-afl. En vjer látum eigi
þessa leyndardóma svipta oss þeirri trú, sem ein
fær gefið oss afl og þrótt til að bera sársaukann,
sem fylgir þessari jarðneskn tilveru vorri, heldur
bíðum vjer þolinmóðir og segjum:
Ó, blessuð stund, er sjerhver rún er ráðiu
og raunaspurning, sem mjer duldist hjer,
og jeg sje vel, ab vizkan tóm og náðiu
því veldur, að ei meira sagt oss er.