Aldamót - 01.01.1894, Blaðsíða 3
3
inum, sem samfara hlaut að vera þvílíkri lærisveins-
stöðu.
En þegar lærisveinarnir hugsuðu um þetta mikla
stríð, sem Jesús hafði kallað þá út i, hinar himin-
háu kærleikskröfur, sem hann kom með til þeirra,
hið siðferðislega ætlunarverk, sem fyrir þeim lá í
rikinu hans, þá verður þeim fyrir alvöru ljóst, hve
hræðilega lítil, veik og fátœkleg trúin þeirra er.
Að standast í því stríði, fullnœgja þeim kröfum,
leysa það ætlunarverk af hendi með eins smávax-
inni og ófullkominni trú og þeir allt til þessa höfðu
átt í eigu sinni, það var þó ómögulegt. Þvi meira
sem þeir heyra af guðsríkisboðskap Jesú, þvi skýr-
ara stendr það fyrir þeim, hve óendanlega mikið er
af þeim heimtað í siðferðislegu tilliti, og því ljósara
verðr þeim um leið, hve óendanlega þörf þeir hafi
á aukinni trú.
Og svo heyrum vér lærisveinana þá í upphafi
texta vors biðja til frelsarans með þessari eðlilegu
og alveg sjálfsögðu bœn: »Auk þú oss trúna*.
Þeir höfðu í það skifti heyrt Jesúm brýna fyrir
sér hina kristilegu fyrirgefningar-skyldu; og þegar
þeir heyrðu, hve langt hún gengr, og sáu um leið,
hve mikill kærleikr verðr að búa í hjarta manns
til þess að unnt sé að fullnœgja þeirri skyldu, þá
fundu þeir svo sárt til þarfarinnar á miklu meiri
trú en þeir höfðu þegar eignazt. Að eiska og fyrir-
gefa, eins og Jesús leggr öllum sfnum lærisveinum
fyrir að gjöra, það sáu þeir að sér blyti að verða
ómögulegt með sinni þá verandi litlu trú. Og þeir
voru vist á þeirri sömu stund sannfœrðir um það,
að þeim var lifsnauðsyn að fá meiri trú, ekki að
eins til þess að geta fullnœgt þeirri sérstöku skyldu,
l*