Aldamót - 01.01.1894, Blaðsíða 126

126
íýkur yfir grundir, holt og börð.
Það er einnig komið vetrarkvöld
kalt og dapurt fyrir garnlan höld.
Einnig skyggir augum fyrir hans,
óðum förlast sýn hins gamla manns.
Kólnar líka ört í æðum blóð,
eigi framar vermir lífsins glóð.
Nú af óstyrk allur skelfur hann,
yfir gólfið varla feta kann.
Nóg af krás á borð er borið hjer.
burt fer ósnert, farin lystin er.
Herbergið er hreint og glæst og bjart,
honum sýnist það þó nærri svart;
enda gleddi hann ei hússins skraut,
hússins mesta prýði' er nú á braut,
konan góða, hann sem fyrri hlaut,
hún er farin nú í drottins skaut.
Börnin dreifð, og hafa’ að hugsa margt,
hinum gamla manni sinna vart.
Flestir vinir farnir undan heim,
fáa sjer hann lengur nú af þeim.
Fáir koma’ að finna’ hinn gamla hal,
fær hann ekki nú af mörgum tal.
Flestum þykir tal hans leiðinlegt,
líka’ um heyrn er fremur orðið tregt.
Situr hann svo öllum stundum einn,
einn er vissulega þó ei neinn,
drottinn guð sem dvelur jafnan hjá,
drottinn guð ei honum víkur frá;
en hann finnur ekki glöggt til þess,
er þó löngum furðanlega hress.
Otta stundum ytír hann þó slær,
einkanlega’ er húmið færist nær.