Aldamót - 01.01.1894, Blaðsíða 19

19
lifið hafa í för með sjer, er hið eiginlega yrkisefni
þeirra. Lýsingar þeirra bera svona dimman lit og
dapran búning fyrst og fremst auðvitað vegna þess,
að þannig líta þeir sjálfir á lífið. Böl og bágindi,
eymd og ófarir sjá þeir hvervetna. Og svo yrkja
þeir svo sem að sjálfsögðu um lífið eins og það
kemur þeim fyrir sjónir. En eflaust hefur það líka
mjög sterk áhrif á rit þeirra, að þeim er kunnugt
um smekk samtíðarmanna sinna f bókmenntalegu
tilliti. Þeir taka tillit til hans ekki síður en dag-
blöðin. Þeir hafa eflaust býsna ljósa hugmynd um,
hver einkenni sá skáldskapur verður að hafa, sem
fólk nú á dögum tekur mestu ástfóstri við. Gamla
sagan: Sá, sem á hljóðpípuna blæs, leikur helzt
þau lögin, er hann veit, að bezt láta i eyrum til-
heyrendanna.
Það er þvi engum blöðum um það að fietta, að
það er fremur dapurlega litið á lífið af flestum sam-
tíðarmönnum vorum. Og óánægjan og gremjan yfir
böli lífsins lætur sjer ekki nægja að syngja sinn
sorgaróð og tárast á gröfum forfeðranna, eins og
svo opt hefur átt sjer stað áður, heldur knýtir hún
knefa sína og mundi í bræði sinni vilja ljósta for-
sjónina, sem gangi hlutanna stýrir, í auglitið, ef hún
væri þess umkomin.
Flestir þeirra, er eingöngu rýna niður í hina
döpru hlið tilverunnar, tapa trú sinni á himneskan
föður,—almáttugan, miskunnsaman, kærleiksríkan,—
er hafi örlög mannanna í hendi sjer, stjórni við-
burðunum í lífi þjóðanna og einstakiinganna og beri
föðurlega umhyggju fyrir mannanna börnum hjer á
þessu sársaukans landi. Þessi dapra lífsskoðun, sem
nú er ríkjandi, stendur þvi í nánasta sambandi við
2*