Aldamót - 01.01.1894, Blaðsíða 132

132
Er ekki heimurinn orðinn fullur af smákvæðum fyr-
ir löngu síðan? Væri ekki þarfara, ef hann annars
getur nokkuð orkt, þessi homo novus, að bann reyndi
sig á einhverju meira stórræði en því að hnoða
saman fáeinum smávísum? En Englendingar og
Ameríkumenn eru nú svo heimtufrekir við sín skáld,
að oss íslendingum færist nú illa að breyta eptir
þeim í þessu efni. Vjer megum taka til þakka með
smákvæðin. Það væri töluvert minna varið í að
vera Islendingur, ef vjer ættum þau ekki.
En skyldum vjer þá aldrei komast lengra?
Skyidum vjer aldrei komast svo langt að eignast
almennilegan róman á íslenzku? Vjer erum ekki
svo miklir menn enn þá. Aðalstein, Elding og slíkt
dót tel jeg ekki. Svo að segja hvert einasta skáld
út um heiminn ritar nú sögur. Smákvæðin fækka.
Þeir yrkja þau ekki nema á æskuárunum, lang-
flestir. 0g ekki gefa þeir út nema svo sem tíunda
part eða þaðan af minna af því, sem þeir yrkja.
Hitt annað láta þeir deyja »náttúrlegum« dauða.
Þeir eru ekki að tildra framan í fólk hverri ó-
merkilegri hugsun, — því ljótasta, stráklegasta, klúr-
asta, dónalegasta, sem þeim kann að hafa hrotið af
munni, innan um hið bezta og fegursta, eins og tízk-
an hefur verið hjá íslenzku skáldunum fram að
þessum síðasta tíma. Ef mönnum er eigi unnt að
halda uppi nafni sínu á öðru en rusli og óþverra,
væri betra að láta það vera. Þess háttar Heró-
stratusar frægð er lítilsvirði. Enda er nú smekkur-
inn hjá oss að breytast til batuaðar í þessu tilliti.
Það er munur að sjá, hve mikið meir er vandað til
íslenzku ljóðabókanna, sem nú eru að koma út, en
hinna eldri. Skáldunum er aldrei unnt að vanda