Aldamót - 01.01.1894, Blaðsíða 131

Undir linditrjánum.
Meb þessari fyrirsögn hefur ritstjóri >Aldamóta« i hyggju að tala
framvegis viö lesendur sína um hitt og þetta, sem.honum kann i hug
aö koma A árinu. Hann biöur þá að imynda sjer, aö þeir sjeu komnir
heim til hans og sitji hjá honum í skugga linditrjánna í sumarhitanum
og þar sjeu þeir aö skrafa og skeggræöa við hann um hitt og þetta,
laust og fast, sem i huga kann að koma.
En sá hópur af íslenzkum ljóðabókum, sem
hljóp af stokkunum árið sem leið! Ef vorar ís-
lenzku bókmenntir væru tiltölulega jafn-auðugar af
öllu og þær eru af ljettum, liprum og smellnum
smákvæðum, væri vel yfir að láta. En það er nú
ekki því að hrósa. íslenzku skáldin gjöra ekkert
annað en yrkja eintóm smákvæði. Hetjukvæði yrkja
ekki Islendingar nú á dögum. Þó hefur einn ís-
lenzkur bóndi nýlega vogað sjer út á þann hála ís:
Brynjúlfur Jónsson frá Minna-Núpi. Þegar ómennt-
aður hagyrðingur getur komizt jafn-laglega frá eins
miklu vandaverki og hann hefur komizt frá sögu-
ljóðunum sínum um Guðrúnu Osvífsdóttur, — hvað
ættu þá ekki þjóðskáldin okkar góðu að geta hrist
fram úr erminni, ef þau tækju sig til.
Þegar ný ljóðabók ýmislegs efnis kemur út á
enskri tungu, er hvað eptir annað hrópar upp yfir
sig: Hvað eigum við nú annars með þetta að gjöra?
9*