Ársrit Ræktunarfélags Norðurlands - 01.01.1938, Side 73

71
grænfóðurræktar. Af fóðurertum getur verið um marg-
ar tegundir að ræða, en innlend reynsla er engin um
það, hverjar séu álitlegastar til ræktunar. Sem álitlega
tegund má þó nefna Botnia gráertur og sennilega eru
Norskar gráertur líka heppilegar til ræktunar hér.
Knut V i k (44) telur þær nægjusamar, blaðmiklar
og ódýrar til útsæðis vegna þess, hve smátt fræið er.
Ertugras er ágætt, eggjahvíturíkt fóður og erturnar
vaxa vel með höfrum.
7. F l œ k j u r (Vicia), geta bæði verið einærar, tvíærar
og fjölærar. Þær síðasttöldu koma þó lítið til greina í
sambandi við ræktun, en til þeirra teljast okkar inn-
lendu flækjutegundir: Umfeðmingurinn (V. cracca) og
giljaflœkjan (V. sepium). Ein- og tvíærutegundirnar
eru miklu stórvaxnari og prýðilegar grænfóðurjurtir.
Flækjurnar hafa mjög linan stöngul og geta ekki,
fremur en erturnar, borið sig uppi án stuðnings. Þær
hafa fjaðurskift blöð, með mörgum smáblöðum og grip-
þráðum í stað endablaðs. Blómin eru oftast rauðblá eða
blá, í klösum. Margar flækjur eru mjög harðgerðar
jurtir, vaxa í flestum, sæmilega undirbúnum, jarðvegi
og vaxa ágætlega í blöndu með höfrum.
Flækjum þeim, sem komið getur til greina að rækta
hér, má skifta í tvo flokka, en innan hvors þeirra eru
mörg mismunandi afbrigði.
A. Fóðurflœkjur (V. sativa) (sjá litmynd), hafa
venjulega fá blóm í hverjum klasa og eru lítið eða ekk-
ert hærðar. Mest ræktaðar eru algengar fóðurflœkjur,
sem munu vera blanda mismunandi afbrigða. Ennfrem-
ur má fá ýms hrein afbrigði, en allan samanburð vant-
ar til þess, að dæmt verði um ræktunarhæfni einstakra
afbrigða hér.
B. Loðnar flœkjur (V. villosa), geta bæði verið ein-
og tvíærar, eru hærðar og mörg blóm í hverjum klasa.