Réttur - 01.12.1916, Blaðsíða 13

127 -
þýðu, svo göfugs eðlis sém hún er. En varið yður á fals-
spámönnum og glömrurum. Minnist þess, að »esa sá vinr,
es vilt eitt segir«. Eða hvað virðist ykkur um móðurást,
sem aldrei leiðbeinir börnunum, en hælir þeim fyrir allt,
hvort sem það er illt eða gott, og telur þeim trú um, að
ekki verði neitt úr neinum börnum nema sínum? F*að er
sitthvað, fjöldadýrkun og múgsmjaður, og meðaumkun með
olnbogabörnum þjóðfélagsins og réttmæt gremja útafþeim
rangindum, sem ríkjandi félagsskipun beitir undirstéttirnar.
Pessi fjöldadýrkun er stórhættuleg. Nú rífast menn stund-
um ekki svo mjög um, hvað rétt sé eða rangt í landsmála-
deilum, heldur um hitt, hvar þjóðin sé, að hverju fjöldinn,
afvegaleiddur af misvitrum foringjum, hallist. Sannanir þessa
geta menn séð í blöðunum 1915 og 1916. Það virðist svo,
sem það þyki ekki stærsti sigurinn að vera sannleikans
megin, heldur fjöldans. Og menn gleyma því, að það sann-
ar ekkert um sannindi einhverrar skoðanar, að meiri hluti
lýðsins fylgir henni. Einn maður getur séð réttar en þús-
und þúsunda.
Þessi fólkhræðsla stafar víst af því, að kosnir foringjar
vorir eru ekki foringjar að eðlisfari; þeir hafa engin tök á
þeim, sem þeir eiga að stýra. Oóðum foringja er óhætt að
segja flokki sínum eða félagi til syndanna, alveg eins og
kennari, sem góð tök hefir á nemendum sínum, missir ekki
á þeim tangarhald, þótt hann veiti þeim þungar átölur.
Þetta mein á meðfram rót sína að rekja til forustusóttar, til
þess, að þeir vilja stýra, sein geta ekki stýrt. Því verða
svó margir leiðtogar vorir í öllum herbúðum að flatmaga
fyrir auvirðilegustu hvötum lýðsins í stað þess að leiðbeina
honum og fræða hann, þar er hann fer villur vegar.
Það spáir góðu um afskifti íslenzkrar kvenþjóðar af stjórn-
rnálum vorum, að kvenfólkið virðist ekki haldið þungri for-
ustusótt. það sækist furðulítið eftir þingmennsku, Er það
vel farið, því að þinginu hefði — að öllum líkindum —
ekki bæzt miklir starfskraftar frá kvenþjóðinni, er þær eru