Réttur - 01.12.1916, Síða 81

- 195 -
byggðar, en ekki er það næg ástæða. Pósttekjur mun megá
telja eins miklar eða meiri en póstgjöld hér á landi, þegar
þess er gætt, að það fje, sem veitt er til gufuskipaferða, er
ekki, nema að nokkru leyti, veitt til póstflutninga. Ekki er
heldur víst að póstferðir bæru sig öllu lakar, þótt þeim yrði
fjölgað, því að pósttekjur mundu vaxa um leið að miklum
mun. Landpóstaferðalagið með koffortahestana er seinfært
og þunglamalegt. Vegirnir eru svo illir, að ekki er hægt að
byggja póstferðakei fi á bifreiðaflutningum aðallega, enda
oft ekki hægt að koma þeim við á vetruin fyrir snjódýpi,
sízt á heiðum. En ekki er þetta heldur næg ástæða, því að
skipaleið liggur með ströndum fram, optast opin og lítið
hindruð, og hvergi er langt að flytja póstflutning frá höfn-
um upp til sveita. Aðalorsökina hygg eg vera þá, að við
höfum hálfsofandi póststjórn, landsstjórn og þing, að því
leyti, augun eru lokuð fyrir kröfum tímans, og að við erum
sjálfir, hér í fásinninu, of sinnulitlir til að ýta við þingi og
stjórn nökkuð að marki, eða gera nokkuð á eigin spýtur,
til að bæta úr ástandinu. Skipaferðum að og frá landi og
með ströndum fram fjölgar þó óðum, þegar ekki eru hindr-
aðar, og líklegt er, að þeim verði bráðum komið í reglu-
bundnara og betra horf. Nú er þegar byrjað að rita um
vikulegar strandferðir frá Reykjavík kringum land*. Fyrir þvj
máli verður án efa barist til þrautar — og sigurs. Pá þurf-
um við sveitamenn að fá vikulegar póstferðir frá höfnum
upp í sveitir. Við getum ekki sætt okkur við minna. Sem
dæmi þess, hvernig póstsambandi okkar er nú háttað, má
nefna, að áríðandi bréf, sem eg skrifa 1. janúar andlegum
viðskiptavini í Rangárvallasýslu, kemur til Reykjavíkur 5.
febrúar, og að Odda á Rangárvöllum 1. marz. Pó að bréf-
inu sé nú svarað strax, get eg ekki búist við að fá það fyr
en seint í maí. Eptir langar ferðir pg enn þá lengri lafir,
kemur einhver póstafgreiðslumaður bréfinu í skip, sem hefir
Húsavík á áætlun. Ef lán er með, kemur skipið þangað og
skilar bréfinu, og nú þarf það ekki að bíða, nema á að
12*
»Skinfaxi«, 8. tölubl. 1915.