Réttur - 01.10.1929, Síða 26

234 FYRSTA ÁR MITT SEM VERKAMAÐUR í R B [Rjettnr
fyrir ýms blöðin í Moskvu. Er hann komst að því að
jeg var danskur, langaði hann að læra dönsku, og varð
það að samningum með okkur, að jeg kendi honum
eina stund fyrir hverja stund er hann kendi mjer rúss-
nesku. Alla aðra tíma gætti hann þess vandlega að
tala við mig á þýsku, svo að jeg fengi ekki meira frá
honum af rússnesku en hann frá mjer af dönskunni.
Hann átti elskulega konu, sem var fús á að kenna mjer
rússnesku, en hún reyndi það ekki þegar hann var
nærri.
Jeg sagði fjelögum mínum frá því, að mjer væri
erfitt að eiga heima þarna utan borgar og þyldi ekki
erfiðleika þá, sem því fylgdi, heilsu minnar vegna.
Þeir fundu til þessa með mjer og lofuðu að spyrjast
fyrir hjá ættingjum og vinum, en gerðu sjer ekki mikl-
ar vonir um árangur. Barajants, sá er jeg mintist á
áðan, sagði: »Þetta er alvarlegt mál«, og bætti svo við
brosandi: »Þegar jeg var í ófriðnum og mikið reið á
að fá áreiðanlegar fregnir um óvinina, þá varð jeg
stundum að fara sjálfur«. Eftir nokkra daga kom hann
með góðar frjettir. Hann hafði komist yfir húsnæði,
reyndar ekki í besta lagi, en þó betra en hitt.
Jeg ætla aðeins að segja örfá orð um nýja bústað-
inn og svo ekki framar að minnast á »smáborgarana«.
Nýja herbergið mitt var inni í borginni, ekki langt
frá verksmiðjunni. Konan sem leigði mjer, var nokkuð
við aldur, hafði starfað á skrifstofu hermálaráðuneyt-
isins, áður en byltingin hófst, og fjekk nú eftirlaun
hjá ráðstjórninni. Víða voru á veggjunum letraðar
ritningargreinar. Kerlingin var í einhverju trúar-
bragðafjelagi, en hafði áður heyrt til grísk-kaþólsku
kirkjunni.
Hún var sífelt að tala illa um nágranna sína, og
henni lá við yfirliði, er jeg einhverju sinni ljet í ljósi,
að nágrannakona hennar hefði allra fallegustu söng-
rödd. Sagði hún mjer, að sjer hefði orðið ilt, þegar hún