Réttur - 01.01.1949, Blaðsíða 65

RÉTTUR
65
sókn verkalýðsins og annarra alþýðustétta, þá er í raun-
inni enginn jákvæður og framvísandi mælikvarði á hegð-
un þegnanna lengur til. Réttarfarið getur þá komizt 1
himinhrópandi mótsögn við sjálft réttlætið. Fangaklefinn
getur þá orðið stórum virðulegri samstaður en þingsætið
eða ráðherrastóllinn. Einn refsiverður löðrungur á réttu
augnabliki getur þá orðið lýsandi'tákn þeirrar eilífu lífs-
kröfu, sem dylst í sálardjúpum þjóðarinnar. Lögmál
menningarinnar er sem sé ekki réttur hins sterka til að
drottna í andstöðu við þróunina, heldur réttur hins veika
til að vaxa í skjóli tímabærra samfélagshátta. Þó sú fylk-
ing dauðans, sem heimtar arðrán, kreppu og styrjaldir,
reyni að koma í veg fyrir skapadóm sinn með meiri-
hlutavaldi falsaðs lýðræðis, hefur hún engann siðræn-
an rétt né mátt til að afmá þá fylkingu lífsins sem
krefst frelsis, jafnréttis og bræðralags. Meðan einn kúg-.
aður öreigi er til á jörðinni, er það hans málstaður sem
sigra skal, hans ríki sem koma skal.
Ég sagði áðan að í ár væri fyrsti maí öðrum þræði
sorgardagur hér á íslandi. íslenzk alþýða stendur í dag
frammi fyrir þeirri óhugnanlegu stðreynd að það er ekki
einungis verið að svipta hana æ fleiri almennum mann-
réttindum sem áunnizt hafa að undanförnu í stéttar-
baráttunm innanlands, heldur er einnig búið að ræna
hana sjálfu þjóðfrelsinu svo að segja áður en hún veit
af. Viðfangsefni íslenzkrar verkalýðsbaráttu hafa því
aldrei verið stórkostlegri en nú. Grettistakið sem lyfta
þarf hefur vaxið meir en svo að mælt verði. Aftur er
fyrir höndum að bæta fyrir brot innlendra valdhafa
og varpa af séi oki erlendrar íhlutunar. En- ein formóð-
ir okkar sagði á mikilli örlagastund í lífi sínu: Ekki
skal gráta Björn bónda, heldur safna liði. Það mun og
íslenzk alþýða gera nú sem fyrr með verkalýðshreyf-
mguna í broddi fylkingar. Einhuga mun hún snúast
gegn þeim máttarvöldum, innlendum og erlendunm, sem
5