Andvari - 01.08.1961, Blaðsíða 28

122
ÞÓRLEIFUR BJARNASON
ANDVARI
mikið breikkaður frá því sem einu sinni var og liann mundi bezt, en bann
lá enn á sama stað. Hér virtist ekkert að óttast nema sjálfan sig. Hann gekk
bægt að bílnum og settist inn. Svo mjakaðist liann yfir slakkann, hendur hans
skulfu á stýrinu og hann var skjallhvítur í andliti. Hann jók benzíngjöfina strax
og hann komst yfir lægðina og bíllinn þaut upp brékkuna.
— Erfitt að komast fram lijá þessu, muldraði hann við sjálfan sig án
orðaskila, rétti sig í sætinu og dró andann djúpt að sér. — Þetta var ræsið?
— Það voru liðin — hvað? tuttugu ár? Vegurinn var annar, þótt hann
væri enn á sama stað, en heiðin var sú sama. Hún breyttist aldrei. Nú svaf
kona hans, hallaði sér upp í hornið úti við hurðina og hafði frakkann lians
undir höfðinu. Gott að hún skyldi einmitt hafa sofnað hér.
Það var þetta ræsi, sem nú var horfið. Var það ekki áreiðanlega þarna?
Hvort var það hann eða ræsið, sem réð úrslitum?
Síðan hafði hann aldrei sjálfur ekið þennan veg, alltaf verið farþegi,
stundum tekið sér leigubíl, þegar hann þurfti nauðsynlega að komast yfir heið-
ina, og hann hafði aldrei farið þessa leið ótilneyddur. Þennan spöl hafði hann
alltaf farið eins og í draumi, lagt aftur augun og ekki séð veginn.
Nú var komið upp á háheiðina og þá tók nær strax að halla norður af.
Sæluhúsið kom út úr þokuiykinu, dökkt yfirlitum og þunghúið eins og öld-
ungur, sem veit alla orðna og óorðna athurði.
O 7 O
Þokan mundi ekki ná nema eitthvað niður í brekkurnar, og niðri í bvggð-
inni yrði aftur sólskin.
Skyldi Jóhannes Steinsson vera enn við vegagerð?
I Iann var kominn á norðurbrún heiðarinnar og það grisjaði í vötnin niðri
á Breiðhjöllunum. Þar hafði verið tekinn ofaníburður úr einu lioltinu fremst
á hjallanum.
— Elvar skyldi Jóhannes Steinsson vera, ef liann var þá lifandi. Hann
hlaut að minnsta kosti að vera orðinn mjög gamall. Hver skyldi vera sekur
í hans augum? Eða var nokkur sekur, þegar svona kom fyrir? Var þetta venju-
legt slys? Einkennilegt að hann skvldi aldrei losna við þetta. Reyndar lét endur-
minningin hann oftast í friði, nema þegar hann fór hér um, ella skaut henni
aðeins upp í huga hans endrum og eins á kvöldin, þegar hann ætlaði að fara
að sofna. En hér mátti hann aldrei koma, án þess umhverfið ásakaði hann.
Hann hafði aldrei talað við Jóhannes, hafði flúið frá sökinni. En það
var aldrei hægt að flýja frá sök, jafnvel þó hún væri ímynduð. Það varð að
nema hana burt, afplána hana eða eyða henni á einhvem hátt.
Nú var hann að komast niður á Breiðhjallana, og þokan varð allt í einu
þétt og dimm, svo að varla sá út fvrir veginn. Konan svaf ennþá. Gott að hún