Andvari - 01.08.1961, Side 88

182
GUNNAR EINARSSON Á BERGSKÁLA
ANDVARl
röðulinn fyrir sunnan okkur, hvatur i
spori og hljóp við fót til okkar. Þarna var
kominn Jón Gíslason, hálfbróðir minn,
sem fyrr er nefndur. „Sælir drengir. Eg
skrapp að gamni mínu upp eftir til að
vita hvernig gengi", sagði hann. Hann
hafði komið heim af greni kvöldið áður
og frétt um veru okkar þar efra. Lét sig
ekki muna um að skreppa þessa hálfs
annars tíma leið, þó hann væri orðinn
63 ára. Ekki var karl móður né sveittur
eftir gönguna, nei, ekki alveg. „Ekki hafiÖ
þið orðið varir við rebba, eða hvað?“ Ég
benti honum á hræið, sem lá nokkru fjær.
„Nei, nú er ég alveg forviða! Kom
hann heim?“ — Svo varð ég að segja
honum alla söguna og fara með þeim
Gísla þangað, sem ég skaut hann, og sýna
og segja allt, sem skeð hafði.
Þarna sátum við þrír, rosknir menn,
og skröfuðum og gizkuðum á eitt og
annað, sem þessu kom við, allir glaðir
og hressir sem ungir værum. — Svo fór
Jón heim, en við Gísli lágum þennan dag
og næstu nótt, þá höfðu hinir tveir yrðl-
ingarnir, sem eftir voru, látið tælast í
bogana. — Grenið var unnið að fullu.
Ég fór til Sauðárkróks og fékk bílferð
heim að kvöldi dags. Mörg hlý handtök
og þakkaryrði fékk ég þann dag, og munu
þau endast mér lengur en gjald það, er
ég fékk greitt úr sveitarsjóði þeirra
Skarðshreppshúa, og var það þó vel af
hendi rcitt.