Andvari - 01.08.1961, Blaðsíða 31

ANDVARI
VBGURINN YMU IIHIÐINA
125
— En það var ég sem . . .
Viðlit gamla mannsins stöðvaði liann.
— Hann er ekki dáinn.
- Ekki?
— Nei, ekki enn.
— Hvað áttu við?
— Mér skilst að þú hugsir stundum unr hann.
— Ég gæti ekki annað, þó ég vildi.
— Og kannski cru það fleiri, sem gera það — ef til vill einhverjir, sem
sjá hann fyrir sér eins og þeir muna hann, þegar þeirn þótti mest til hans
koma. Meðan svo er deyr hann ekki.
— Og nú þegar þú veizt allt, Jóhannes.
— Ég vissi það áður.
— Hvernig?
— Heiðin sagði mér að þú forðaðist sig. Þá vissi ég að þú taldir þig sekan.
Sá einn, sem er sekur við heiðina, forðast að koma á fund hennar. En það
kemst enginn hjá því. Vegur allra liggur yfir heiðina.
— Svo að þú hefur alla tíð vitað það rétta.
— Það breytti engu, hvor ykkar það var. Ég hafði ekkert að fyrirgefa.
Og nú ætla ég að róla liérna suður á veginn og gá að ræsinu.
— En viltu ekki verða mér samferða í bílnum niður af heiðinni?
— Ég þarf að gá að ræsinu.
— En hvemig kemstu til baka?
— Það koma alltaf bílar að sunnan. Og það væsir ekki um mig hérna á
heiðinni.
— En þér getur orðiö kalt, ef þú bíður lengi.
— Sá sem ekki kemst ferða sinna á heiðinni er glataður. Mundu eftir
því að hún er til, en láttu hana ekki ofsækja þig.
Hann sneri lrá honum og hvarf út í þokuna.
Sæmundur horfði um stund á eftir honum, svo gekk hann hægt að bíln-
um og settist undir stýrið.
Kona bans var vakandi. Hún starði á hann og andlit hennar var ein spurn.
— Hvað er að þér rnaður? sagði hún. — Þú stendur úti á vegi og talar við
sjálfan þig.