Andvari - 01.08.1961, Page 87

ANDVARI
UNNIÐ GRENI í TINDASTÓLI
181
af miklum áhuga með vinning okkar á
greninu af öllum, sem fé áttu um þessar
slóðir. Ymsir spáðu, að refurinn myndi
aldrei unninn verða, en aðrir vonuðu og
töldu, að við myndum sigra að lokum.
Enn leið dagur og þriðja nóttin. Veður
var stillt, en allar næturnar var frost þar
efra. Enginn refur gaf sig fram, — og
að morgni þriðju nætur lagði ég af stað
með litla rebba. Nú skyldi allt reynt, sem
ég gæti og kvnni fyrir mér. Ég lagði leið
mína suður hlíðina og vestur með henni
í sunnanvcrðum Tindastól. Gísli sagði
mér frá klettastapa, allfjarri greninu, sem
væri tilvalinn staður fyrir mig að felast
við, tjóðra yrðlinginn og gott að sjá til
ferða dýra úr flestum áttum, sem kynnu
að renna á hljóð yrðlingsins. Þar hafði
Jón Gíslason fellt styggan og hvekktan
ref forðum, er hann vann Hripagreni að
fullu, sem áður er frá sagt. Ég fór í stutt-
um áföngum, notaði sjónaukann ræki-
lega, en varð einskis vísari. Loks komst
ég að stapanum. Þar var ágætt að búast
um. Ég tjóðraði litla rebba á stað, sem
ég sá vel til hans úr fylgsni mínu, og
beið þess, að hann gaggaði. Eftir að hann
hafði gjört ýmsar tilraunir að losa sig,
fór honum að leiðast og gaggaði hátt og
hvellt. Hljóð hans bergmáluðu frá klett-
unum og hlutu að heyrast óravegu. Kind-
ur, sem bitu niðri í hlíðinni, litu upp
og í áttina til stapans. Ég horfði í allar
áttir, bæði gegnum sjónaukann og með
berum augum, en allt kom fyrir ekki.
Ég var þarna í óratíma. Loks gafst ég
upp. Ég færði mig vestar í hlíðina og
hærra upp, tjóðraði yrðlinginn og beið,
en ekkert nýtt skeði. — Loks ákvað ég
að halda heim á grenið aftur. Sólin var
komin í suðaustur, kl. orðin 9. Næstu
nótt ákvað ég að reyna aftur. Ég labbaði
hægum skrefum norður hlíðina, allhátt
uppi, nam staðar annað veifið og horfði
í allar áttir. Að lokum settist ég í lautar-
drag svo sem 4—500 m sunnan við
grenið og horfði yfir hlíðina og um-
hverfið. Allt í einu hnykkti mér við.
Blátt, stórt dýr kom í hægðum sínum
skokkandi sunnan og austan frá bungu-
vaxinni hæð, sem var alllangt frá mér,
og var með eitthvað ljósleitt í kjaftinum.
Ég greip pokann, sem hvolpurinn var í,
og skreiddist á góðan stað, þaðan sá ég
glöggt til ferða dýrsins. Það stefndi ská-
hallt norðvestur, — í stefnu á grenið.
Gæti það hugsazt, að hann væri nú fyrst
að koma heim eftir 3 sólarhringa? Ég
greip hvolpinn og erti hann, svo hann
reiddist og skrækti. Rebbi stakk við fót-
um, og ég lét litla rebba herða á hljóð-
unum. Rebbi sneri við og kom, en of
hægt, fannst mér. Ekki sleppti hann því,
sem hann bar í kjaftinum. Enn herti litli
rebbi hljóðin, — og þarna nálgaðist dýrið
óðum, nú var það í 70 m fjarlægð — nú
50 — 40 — 30. Hann var alveg granda-
laus. Skot — og rebbi hneig niður án
þess að missa aðburðinn. — Ég gekk til
hans, þarna lá hann með lambshaus,
ásamt hálsi, í kjaftinum. Gamall og stór,
en farinn að rýrna, sökum aldurs. Mjög
tannbrotinn en selfeitur og auðsæilega
vel saddur, — og það reyndist vera ein-
tómt blóð. Ég settist niður hjá hinum
fallna lambabana og naut þess að hafa
sigrað. Yrðlingnum hafði ég banað strax
og faðir hans var fallinn, enda þarflaust
að hafa hann lengur sem agn.
Ég tók saman dót mitt, sem hafði
vaxið við fall rebba, því auðvitað varð
hann að fylgja með. Eftir nokkra metra
göngu sá ég Gísla vin minn koma. Hann
hafði heyrt skotið, og nú varð fagna-
fundur. Hann hafði veitt annan yrðling,
einnig bláan ref. Við löbbuðum heim
að hreysi okkar og fengum okkur kaffi-
sopa, það var erfidrykkja eftir rebba
gamla. Allt í einu snaraðist maður yfir