Andvari - 01.08.1961, Page 74

168
GUÐMUNDUR BÖÐVARSSON
ANDVARI
Og hans var þér harmbót að vitja,
er heimti hann þig til sín,
hans órgjafir öðrum að flytja
varð œvilöng köllun þín.
Þín list var að göfga og gefa
þín gull í dagsins sjóð,
sem lœkning var syrgjandans sefa
þín samúð djúp og góð.
Þó snerti þig helköldum höndum
hvert haust er féllu blóm,
þín list kunni að leysa úr böndum
og lina hinn stranga dóm,
þín list var hinn grótna að gleðja
með góðleik, von og trú.
Það kunnu svo fóir að kveðja
jafn kœrleiksríkt og þú.
Hér unnir þú gróðrinum unga,
sem ísland að lokum bar
að afléttum ólaga þunga,
— en alls þér kcerast var
þó œtthelgu arfleifð að geyma,
sem ein móti straumnum rís,
að vaka yfir vellinum heima
ó vori tíma nýs.
Þitt land var þér söngur og saga,
þér samþcett í óst og tryggð,
því unnir þú útveri og skaga
jafnt afdal í heimabyggð,
því voru þér víkur og tindar
jafnt vinir nœr og fjœr.
— Þinn streng slógu vetrarins vindar
og vorsins nceturblœr.