Andvari - 01.08.1961, Blaðsíða 85

ANDVARI
UNNIÐ GRHNI I TINDASTOLI
179
Þann 30. apríl 1959 lézt á Sauðár-
króki Gunnar Einarsson, bóndi og
kennari að Bergskála á Skaga. Hann
var þá 57 ára að aldri, fæddur 18. októ-
ber 1901 á Varmalandi í Sæmundar-
hlíð.
Gunnar var kominn af kunnum,
skagfirzkum bændaættum, sonur Ein-
ars Jónssonar, bónda á Varmalandi, og
konu hans, Rósu Maríu Gísladóttur,
Þorlákssonar á Syðri-Brekkum í
Blönduhlíð.
Gunnar sat t Hvítárbakkaskóla vet-
urna 1918 — 20 og gerðist að námi
loknu kennari í fæðingarhreppi sínum,
Staðarhreppi, en fluttist eftir nokkur
ár til Sauðárkróks. Þar stundaði hann
ýmsa vinnu, einkum sjósókn, þar til
er hann hóf barnakennslu á ný árið
1931, og þá í Skefilsstaðahreppi.
Gegndi hann því starfi til dauðadags.
Hann bjó jafnframt búi sínu á Berg-
skála.
Gunnar Einarsson var einn ágætasti
hagyrðingur Skagfirðinga hin seinni ár.
Urðu margar vísna lians fleygar um
héraðið. Hann gat verið bæði hnyttinn
og mergjaður t kveðskap sínum.
Gunnar var jafnframt skytta með af-
brigðum góð. Byrjaði hann innan við
tvítugt að liggja á grenjum og varð
nteð tímanum refaskytta, sem átti fáa
sína líka. Einkum kom hann Skaga-
bændum að góðu haldi, og við Skaga-
heiðina eru tengdar flestar þær sögur
af refaveiðum hans, sem hann hripaði
upp sér til gamans nokkru áður en
hann lézt. Því miður gafst honum ekki
tími til að skrá nema fátt eitt af öllu
því, sem hann mundi um viðureignir
sínar við lágfótu, og fór með honum t
gröfina margs konar fróðleikur um
háttalag liennar, því Gunnar var sér-
lega skarpur athugandi. Sumt af því,
sem hann skrifaði hjá sér af þessu tæi,
fjallaði um vissar veiðiaðferðir, sem
hann lærði að temja sér, eftir því sem
reynsla hans sem skyttu jókst. Hefði
honum enzt aldur til að rita meir pg
ýtarlegar um refaveiðar, hefði það mjög
sennilega komið t heild á prenti og
orðið merk viðbót við nýlega útkomnar
bækur um það efni.
Árið 1956 sæmdi Búnaðarfélag ís-
lands Gunnar Einarsson sérstökum
heiðursverðlaunum fyrir eyðingu refa.
Þá hafði hann lagt að velli rúmlega
tvö þúsund dýr.
H. P.
holið, og a. m. k. lamaði hana, eða að
eiga á hættu að missa hana inn. Eg skaut.
Dýrið féll við skotið og hvarf sem snöggv-
ast, en svo brá því fyrir norðar, en að-
eins augnablik. Nú kom það aftur í
sjónmál og hljóp til norðurs, en hlaup
þess var reikult og fálmkennt. Ég var
staðinn upp. Ég miðaði á dýrið, en færið
var orðið ískyggilega langt, 50—60 m.
Aftur skaut ég úr hinu hlaupi Husqvarna-
tvíhleypunnar minnar. Dýrið snerist við,
hrataði og féll. Ég leit til Gísla, hann
stóð að baki mínu, lítið eitt til hliðar, —
og fram úr hlaupinu á byssu hans leið
léttur hvítgrár reykur. Hann hafði skotið
um leið og ég og var einn hvellurinn.
Við litum brosandi hvor á annan, — svo
trítlaði ég eftir dýrinu. Það var læðan.
Ung, stór og falleg, algengin úr hárum,
mjög stælt og sterkbyggt dýr, — en þarna
var brotin ein vígtönnin, — bitvargur.
Gott að hún var frá. Við lögðum hana í
gjótu við byrgisvegginn, og svo fórum
við að athuga grenið. Þar reyndist lítill