Andvari - 01.08.1961, Síða 27

ANDVARl
VEGURINN YFIR HEIÐINA
121
— Það er ekki ég, sem undirbý þessa veizlu, taldi nóg að koma, aðrir sæju
um undirbúninginn. Og við fáum að vita þetta allt, þegar við komum.
— Heldurðu að það verði voðalega stíft og formelt allt saman?
— Ætli það verði ekki líkt og venjulega er í svona veizlum. Fyrst upp-
gerð, síðan kannski enn fneiri uppgerð — og síðast . . .
— Og síðast hvað? spurði hún.
— Ef allt lukkast vel, að allir sleiki alla.
Hún hálfreis í sæti og leit hneyksluð á hann.
— Hvers konar tal er þetta, maður? Ertu að verða einhver plebeii?
— Hef líklega alltaf verið það.
— Eg anza þér ekki. Þú ert eitthvað svo undarlegur.
Hann svaraði engu og hún lét fallast aftur niður í sætið og hálflokaði
augunum.
— Verðum við lengi yfir heiðina? spurði hún svo.
— Svona hálftíma héðan, held ég.
— Og hvað verðum við svo lengi eftir það?
— Veit ekki — varla meira en hálfan annan tíma.
— Ósköp er veðrið að verða leiðinlegt — ekkert nema þoka, sagði hún og
geispaði.
Nú virtist hann ekki heyra lengur til hennar. Hann hægði ferðina og
beygði sig fram yfir stýrið. Framundan var allbrött hrekka. Neðan hennar var
slakki og kvos, síðan lá vegurinn meðfram hjallabarði og það var hátt ofan af
honum á vinstri hönd.
Þar sem slakkinn byrjaði hægði hann ferðina. Hann varð fölari yfirlitum
og svitaperlunum fjölgaði á enni hans. Hún sat við hhð hans og hallaði sér
út að hurðinni með luktum augum. Það ýrði úr þokunni og gjólan kvað við
bílinn. Hann dró enn úr hraðanum og leit við konu sinni. Hún veitti engu
eftirtekt, hana dreymdi um gleðina. Hann stöðvaði bílinn og smeygði sér út.
Þá lyfti hún augnalokunum og leit á hann.
— Hvert ertu að fara? Er eitthvað að? spurði hún syfjulega.
— Nei, ég ætla aðeins að líta á púströrið, mér heyrist það vera farið að
skrölta.
Hann gekk aftur fyrir bílinn, beygði sig niður og rétt snerti púströrið.
Auðvitað var það rígfast. Það vissi hann. Hann hafði ekkert heyrt, sem benti
til þess, að það væri farið að losna. Svo rétti hann úr sér, dró andann djúpt
nokknim sinnurn og horfði fram á veginn.
Þama átti ræsið að vera, en það sást ekki lengur, og það var varla hægt
að geta sér til, livar það væri. Vegurinn var breiður og sléttur, liafði verið